Vorige week lieten we voor het laatst van ons horen, daarom vonden we het hoog tijd voor een update. Het leven gaat hier zijn gangetje en we zijn inmiddels al aan onze laatste week in Acacías toe. Hoewel de dagen op elkaar beginnen te lijken, gebeuren er genoeg spannende dingen. Vooral met de eigenaars…
 
Zoals we al eerder lieten weten wordt de taalschool/het hotel bestuurd door een Colombiaans-Noors koppel. Johana (33) is in Acacías opgegroeid en kent de omgeving als haar broekzak. De Noorman Stig is met 28 een stuk jonger en heeft veel gereisd door Zuid-Amerika. Hij kent Johana van zijn reizen door Colombia en ze hebben elkaar zo’n drie jaar geleden leren kennen. Ze hadden destijds kortstondig een relatie, maar Stig moest na zijn reisavonturen weer terug naar Noorwegen. Die maanden na zijn aankomst in Bergen kreeg hij totaal onverwacht een telefoontje van Johana. ‘Je wordt vader, wil je alsjeblieft terugkomen?’ Zodoende is Stig naar Colombia verhuisd en op dit moment runnen ze het hotel/de taalschool.
Alle vrijwilligers merken dat hun dochtertje hen bij elkaar houdt. Er zijn vaak ruzies. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Zinnen zoals: ‘Now you shut the FUCK up!’, bereiken onze oren vanuit het woonhuis. Onlangs zat Stig de administratie te doen in het restaurant en Johana kwam naar hem toe. ‘Did you feed our daughter already?’
‘I gave her some this morning…’
‘It wasn’t enough. Feed her….. NOW!’
Eergisteren kregen we in de groepsapp het volgende bericht:
‘Can someone tell Stig that he has to come to the house? Tell him I need him now and that it is URGENT!’
We krijgen het gevoel dat ze allebei erg ongelukkig zijn. Vooral Stig, die er vaak als een geslagen hond bijloopt. Desalniettemin wil Johana graag met Stig naar Noorwegen om ook daar een taalschool op te zetten. Bovendien wil ze koste wat kost een Noors paspoort voor haar dochter (en misschien als het meezit ook voor zichzelf?)
Het legt volgens ons een veelvoorkomende praktijk in dit soort landen bloot: gehunker naar het – in hun ogen – rijke westen. Veel vrouwen in Colombia proberen een backpacker aan de haak te slaan. Liefde is niet altijd het motief, helaas. We hebben het ook gezien bij een koppel vrijwilligers dat ons twee weken meehielp. Hij was een Australische jongen die we geen enkele keer hebben zien lachen, hoewel we toch elke dag een gesprek met hem probeerden aan te gaan. Hij had een prille relatie met een Colombiaanse die wat ouder was dan hij. Zij probeerde precies hetzelfde als wij: lachen, een gesprek voeren, interactie. Maar helaas, de jongen was een zoutzak. We vermoeden hier ook een ander motief dan liefde. We hopen dat de Australische Scott een sterker hart heeft dan zijn schaarse glimlach ons deed vermoeden.
Goed, iets anders dan roddelen nu. Afgelopen weekeinde hebben we een tripje gemaakt. Zaterdag zijn we gaan hiken door de bergen in de buurt. Het was een ontzettend steile klim over een spoor (meer was het niet) dat vroeger door de FARC gebruikt werd. Onderweg vertelde onze gids allerlei gruwelverhalen. Bijvoorbeeld dat het vierendelen van een ontvoerde stedeling uit Acacías bij de FARC-training hoorde. De onthoofde torso werd aan de honden gevoerd. Vanwege deze gruwelen uit het verleden zijn veel mensen tegen de vrede met FARC en zien liever dat alle voormalige leden worden gestraft of gedood. Als dat gebeurt zullen de guerillas zonder twijfel hun wapens weer oppakken en zal dit lieve stadje weer geteisterd worden door de burgeroorlog.
Binnenkort, volgende week ongeveer, zijn er presidentsverkiezingen. De spanning loopt hoog op tussen de rechtse kandidaat, die de oorlog wil verklaren aan FARC en de linkse, die de vrede wil bewaren. Wij hebben al besloten dat als de oorlog aan FARC wordt verklaard, wij direct het land zullen verlaten. Voor nu is het gelukkig nog niet zover en de meeste mensen denken dat de vrede gehandhaafd blijft. Wij denken dat ook, want na zestig jaar gewapend conflict, is iedereen doodop.
Enfin, de jungle was, ondanks de zware klim, fantastisch. We hebben een geweldige waterval bezocht, waarvoor we echt flink hebben moeten klauteren. Daarna was er een heerlijke lunch – de zwaarste maaltijd in Colombia – met vers rundvlees, rijst, arepa’s (maïskoekjes), avocadosalade en spaghetti met saus. We wisten niet dat we zoveel kon eten na een stevige klimpartij.
We hebben mooie foto’s voor jullie gemaakt en ook hebben eindelijk het ‘Hé, Hó, Hé, Hó’-geluid weten vast te leggen van de ‘vogels’ achter het hotel. We schrijven ‘vogels’ tussen haakjes, omdat – zo bleek – het geen vogels zijn. Het zijn kikkers of padden die door de lokale bevolking Ranas Vaqueras genoemd worden: Cowboypadden. Tsja, het zijn dus amfibieën die dat oorverdovende geluid maken. Of ze als cowboys klinken, dat laten we aan jullie mening over.
 
Liefs,
 
Yvo en Rianne

Vandaag hebben we tussen het lesgeven en de voorbereidingen wat tijd over. Hoogste tijd dus voor een volgend berichtje. Zometeen hebben we onze 7e les Spaans en we beginnen eindelijk aan de werkwoordsvormen. Vorige week hebben we tot onze grote verbazing als eerste wijs de conditionele wijs aangeboden gekregen. Deze wijs vertaalt zich min of meer naar de Onvoltooid Verleden Toekomende Tijd. Bijvoorbeeld: ‘Ik zou met jou gaan eten, maar je was te laat.’ Onze leraar is tevens student van Yvo, dus we gaan hem vandaag  aardig vragen of hij ons eerst de verleden tijd van de onregelmatige werkwoorden wil uitleggen. Dan kunnen we eindelijk fatsoenlijk zeggen: ‘Hoy en la mañana escribímos un blog.’

Omdat we nog maar weinig Spaans kunnen spreken verloopt ons contact met de locals soms stroef, maar alle Colombianen zijn erg behulpzaam. We leren van een aantal mensen die regelmatig het restaurant bezoeken veel nieuwe woorden. Zo waren we afgelopen zaterdag na het feestje een beetje Tomado. Dat is geen tosti-ijzer of keukenmachine. Het woord is afgeleid van Tomar dat ‘Nemen’ in de zin van drank of eten betekent. Vrij vertaald: Op zaterdag waren we een beetje ‘verzadigd’. We laten het aan jullie creativiteit over wat dat precies inhoudt.
Om ons Spaans nog verder te trainen, gaan we morgen – onder voorbehoud – met ene Oscar de stad in. Oscar ziet er een beetje uit als een ruige Colombiaan: een beetje te dik, flinke baard, verweerd gezicht en een bulderende stem. Maar hij heeft een hart van goud. Volgend weekend gaan we misschien met hem hiken. Hij heeft ons al fantastische foto’s laten zien van de jungle in de richting van de bergen: denk touwbruggetjes, bergstroompjes, toekans en maagdelijke watervallen. We kijken er erg naar uit.
Nu we wat langer op dezelfde plek zitten, beginnen we de fauna ook een beetje te ontdekken. Als het vochtig is in de avond komen de amfibieën tevoorschijn. Padden zo groot als een mannenvuist springen uit de bosjes. We vermoeden dat dit de paddensoort is met giftige uitscheiding op zijn rug: als je deze pad zou likken, word je high en ga je hallucineren. Onlangs zat er ook een boomkikker in onze kamer, die meer een acrobaat dan kikker was. In het parkje in de stad zitten leguanen van bijna een meter, we hebben dan het gevoel of we gratis naar Artis zijn gegaan. Vanaf de schemering, die hier maar tien minuten duurt, beginnen de nachtvogels te roepen. Verderop, in de bossen achter het hotel, zitten heel veel vogels de klinken als roepende mannen. Hé, hé, hó, ho! We gaan er een geluidsopname van proberen te maken, zodat jullie het kunnen horen.
Nu even wat anders. In het begin van ons verblijf hier, vonden we het verschrikkelijk. We kregen een ongelofelijk gore kamer met vieze onderbroeken op de grond van vrijwilligers die al lang weg waren. De douche deed het niet en de wasbak was één grote korst van aangekoekte en uitgespuugde tandpasta. Bovendien was de keuken zo ontzettend goor: overal stonden bakken eten te schimmelen. De eigenaren waren in geen velden of wegen te bekennen en we voelden ons heel erg verlaten. Rianne zat die eerste avond op haar bedje te snikken. We zijn gebleven, omdat we niet wilden opgeven. We hebben een betere kamer geregeld en een schoonmaakrooster voor de keuken ingesteld. De situatie is nu beter. Maar! Omdat we in dat eerste weekend zo baalden, zijn we op zoek gegaan naar een vervangend project. Dat hebben we niet gevonden, waardoor we dus zijn gebleven. Gelukkig hebben we tijdens die zoektocht wél een volgend project gevonden dat absoluut perfect is voor ons. Een Brits stel heeft in de jungle aan de kust, in het nationaal park Tayrona, een palenhuis. Ze wonen daar permanent, maar de hele maand juni gaan ze terug naar Engeland. Daardoor hebben ze een stel nodig dat op hun honden en kat komt passen. Daarnaast verhuren ze een boomhut in de jungle, die af en toe schoongemaakt moet worden na een gastenwissel. Wij hebben gereageerd met ons gebruikelijke bericht: dat Yvo theatermaker is en Rianne lerares. Verder hebben we nog toegevoegd dat Rianne herdershonden heeft gehad. We hadden onze kansen laag ingeschat, want wie wil deze workaway nou niet doen? We kregen vrijwel direct een berichtje terug. Ze wilden ons maar wat graag hebben, want wat bleek? Hij is leraar natuurkunde en zij is theaterdocente. Ze geven op zaterdag op het strand Engelse-  én theaterles aan plaatselijke kinderen, of wij die misschien ook over konden nemen. Natuurlijk, met alle liefde. Oja, ze hebben ook nog eens herdershonden, dus Riannes ervaring met dit ras klonk ze als muziek in de oren. Als klap op de vuurpijl mogen we ook nog eens hun auto lenen, zodat we met de honden naar het strand kunnen gaan! We kijken erg uit naar ons verblijf in de jungle, dat in het begin vast wennen zal zijn.
Lieve mensen, tot zover! Als jullie specifieke dingen willen weten, laat je vragen dan achter in de comments. Ook als jullie bijvoorbeeld een fotoverzoek hebben, schroom niet om te vragen!
 
Liefs van ons,
Hasta luego!
 
Yvo en Rianne

​Dronken worden in Hollywood, overnachten in een stoel op een Mexicaans vliegveld en wennen aan de extreme weersveranderingen in Colombia. We zijn eindelijk een beetje geland in het stadje Acacías in het departement Meta. De wifi is nu goed genoeg om een eerste reisverslag te kunnen schrijven en daarom leek het ons goed om te beginnen bij het begin!
 
Het is half 3, donderdagmiddag en het regent buiten pijpenstelen. Een perfect moment om even wat neer te pennen. Nu we terugblikken, lijkt het wel eeuwen geleden dat we in L.A. waren, maar dit is de plek waar we ons eerste reisverslag willen laten beginnen.
Sebastian heeft ons als een heer van het vliegveld gehaald op 13 april. Hij hield ons wakker door ons mee uit eten te nemen in The Grove, een soort Disneyachtig winkelcentrum in Los Angeles, waar ze voor de gelegenheid een tramlijntje hebben aangelegd die iedere dag zijn rondjes door de shoppingmall doet. Parkeren was een dingetje, want we hebben een halfuur moeten wachten tot er een plek vrij was. Amerika: het land van onbegrensde mogelijkheden.
De dag erop hebben we wat rondgereden door de stad om uiteindelijk in Venice Beach op een rooftop terrace te eindigen met een biertje. Wat een prachtig uitzicht heb je dan over de stad. Op zondag de 15e deden we mee aan de legendarische Sunday Funday in West Hollywood. Zo’n zondag begint met een brunch waarbij bottomless (all you can drink) Mimosa’s bij worden geserveerd. Een Mimosa is prosecco met jus d’orange (wist ik niet). Eenmaal in de juiste stemming, vertrokken we naar het gay district van West Hollywood om te dansen en te drinken. We zijn schandalig dronken geworden, want we herinneren allebei nog maar weinig van de rest van de avond. Iets met halfnaakte gespierde gogo-dancers, gin soda’s en slap geouwehoer.
De dagen erna hebben we het rustig aan gedaan en Los Angeles verkend. Een immense stad waar we beiden echt aan moesten wennen. Er zijn veel tegenstrijdigheden. Zo mag je in het centrale park op Pershing Square niet roken en niet met je hond op het gras, maar je struikelt er wel over de stinkende zwervers. America, America!
Sebastian heeft ons op dinsdag de 17e gezellig uitgezwaaid, maar vlak ervoor hebben we nog een burger gegeten bij een typisch Amerikaanse burgertent In ’n Out Burger. Veel beter dan onze fastfoodketens. Hier maken ze de burgers nog vers en met gevoel.
De nachtvlucht naar Mexico City verliep voorspoedig, maar de vijf uur durende overstap was een bittere pil. We hebben wat geslapen op een bankje op het vliegveld, maar echt kwalitatieve slaap was dat niet te noemen. Helemaal gebroken kwamen we op woensdag 18 april in Bogotá aan. We hebben in lange tijd niet meer zo lekker geslapen als in het hostel in de oude stad (die je echt moet gaan zien, overal staan koloniale gebouwtjes.)
Op vrijdag de 20ste vertrokken we met de bus naar Acacías. Hoewel er in Colombia nog veel armoede heerst zijn de lijnbussen voor lange afstand superdeluxe. De stoelen kunnen erg ver naar achteren, er is heel veel beenruimte, er zijn televisies en airconditioning. Acacías is voor deze maand onze bestemming. Dit is een enigszins saai en nietszeggend plaatsje in de getroebleerde regio Meta; de regio waar de FARC zijn oorsprong heeft. Er is hier veel gebeurd. In de regio Meta zijn veel arme boeren en landbewerkers door de FARC gerekruteerd om mee te vechten voor hun socialistische idealen. We kennen geen details, maar weten dat er veel gewelddadigheden hebben plaatsgevonden hier. Buitenlandse zaken heeft deze regio aangemerkt als NIET REIZEN of DONKERROOD, dus niet verder vertellen dat we hier zitten…
Verder is Acacías voor de Colombianen een toeristisch stadje vanwege het klimaat en de mooie natuur. Sinds de vrede met de FARC bloeit dit toerisme dan ook. De plek waar wij momenteel werken is een hotel/pension/restaurant dat net een beetje van de grond aan het komen is. Bovendien wordt er Engelse les gegeven door ons (de vrijwilligers) in de lokalen boven het woonhuis. Er is een zwembad (voor de hotelgasten en voor ons) en dat maakt de hete dagen lekker dragelijk.
De eigenaren zijn een Colombiaanse (Johana) en een Noor (Stig). We merken dat ze heel erg aan het zoeken zijn. Er is weinig lesmateriaal beschikbaar en ze hebben hun restaurant nog niet op orde. Hulp accepteren vinden ze moeilijk, omdat ze alles onder controle willen houden. Dit geeft soms conflicten. Momenteel zijn we met 16 vrijwilligers (8 is eigenlijk het maximum), omdat Stig en Johana het sneu vinden om mensen af te wijzen. Wij zijn met verschillende plannen en tactieken in de weer om ze tóch te helpen en zaken op orde te krijgen. De ene dag balen we omdat het niet lukt, de andere dag zijn we helemaal in ons hum omdat we iets voor elkaar krijgen. We denken dat dit, ondanks de sporadische frustraties, erg leerzaam is voor ons!
Op dit moment is Rie net begonnen met het in elkaar zetten van een lesmethode voor kinderen van 6 tot 12 jaar. Er komen heel vaak nieuwe vrijwilligers en de meesten hebben geen ervaring met lesgeven of kleine kinderen. We willen nu graag zorgen dat er een methode ligt die iedereen zo kan oppakken, maar ook op een manier dat de kinderen het leuk vinden om te leren (heel belangrijk!) Omdat dit heel veel werk is had Johana aangeboden voor eten te zorgen. Dat krijgen we namelijk nu niet, omdat dat er financieel gewoon nog niet in zit. In plaats van het eten heeft Rie gevraagd om een privékamer (vond ze heel spannend, leek net op om loonsverhoging vragen..) Maar.. het plan is goedgekeurd, dus nu bivakkeren we heel luxe met onze dikke kont in een mooie kamer, met heerlijk bed en eigen badkamer!
Het weer begint nu wat op te klaren en het is tijd voor ons om wat boodschappen te doen voor de lunch en het ontbijt.
Binnenkort zijn we er weer met een mooi verslag en dan zullen we jullie wat meer vertellen over hoe ons Spaans vordert en wat er allemaal lukt en niet lukt. Ook hebben we zicht op een volgend project, waar we jullie meer over zullen vertellen.
Spannuuuund!
Hasta luego!
 
Yvo en Rianne
​