¡FELIZ AÑO NUEVO!

Het is een tijdje geleden sinds we voor de laatste keer iets van ons hebben laten horen. Er is heel veel gebeurd in de tussentijd, maar tegelijkertijd ook weer helemaal niets. Exemplarisch voor Colombia, de geboorteplaats van het magisch realisme. Alles waarvan je verwacht dat het gebeurt, gebeurt precies het tegenovergestelde.
 
Riverside Eco Disaster, Jericó
Laten we in deze blog van slecht naar goed nieuws gaan. Een soort omgekeerde tragedie. Om te beginnen starten we bij Riverside. Het hostel/co-working waar we de Engelse lessen zouden gaan geven, ligt in principe helemaal op zijn gat: er zijn wel gasten die inkomsten genereren, maar daar is ook alles mee gezegd. De keuken is gesloten, want er is geen kok. De groentetuin is dood, want er is geen tuinman. En het is er altijd een rommel, want het terrein is te groot om schoon gehouden te worden door één schoonmaker. Op de website, facebook en instagram is daar niets van te merken. Volgens de website is er een kok aanwezig die de heerlijkste ecologische, vegetarische en veganistische ontbijtjes, lunches en diners maakt. Op instagram zie je een bloeiende tuin, met aubergines, slakroppen, tomaten, komkommers en nog veel meer. En op facebook zie je een fonkelnieuw hotel met keurig gesnoeide perkjes en glimmende toiletten. Jota heeft op zijn bovenarm heel groot ‘Soñador’ getatoeëerd. Dat betekent Dromer. En dat is precies wat hij is.
 
Jota heeft de grootste plannen, maar is eigenlijk alleen maar gefrustreerd over alles wat hem niet lukt in het leven. Covid heeft daar niet bij geholpen natuurlijk. Maar wat ook niet heeft geholpen is dat hij zijn Engelse vriendin Jess, die ALLES organiseerde, regelmatig kleineerde. Ook drie jaar geleden waar wij bij waren. Toen hij een tijdje terug met een vrijwilliger in bed belandde, besloot Jess terug te gaan naar Engeland, en toen is het kaartenhuis ingestort.
Jota denkt dat alles mogelijk is, totdat hij er daadwerkelijk aan moet gaan staan. In verschillende vergaderingen op maandag heeft hij letterlijk gezegd dat hij zijn hostel niet wil managen. De vrijwilligers en wij moeten hem ‘sales’ geven. We legden uit aan Jota dat we open staan om het hostel te managen, maar dan moeten we nu de visumaanvraag starten.

                                          Even wat goed nieuws

Onze aloude vriend Sebastian hebben we vanwege de coronamaatregelen meer dan twee-en-een-halfjaar niet meer gezien. Hij woont in Los Angeles en kon niet naar Nederland komen. Maar wel naar Colombia! Samen met zijn vriend Brian bezocht hij ons en we hebben samen oud en nieuw gevierd in Medellín. Later is Sebas meegegaan naar Jericó waar we, vermomd als Vaqueros (cowboys), meegedaan hebben aan het echte leven daar.

Waar waren we? Oh ja, de visumaanvraag. De immigratiedienst is hier ontzettend streng. Veel strenger dan in Europa of Nederland, waar je, zodra je een baan hebt aangeboden gekregen, je gewoon mag werken. Hier is dat niet zo. Hier moet je als bedrijf 100 minimumlonen omzet per maand draaien, voor je een buitenlandse werknemer een visum mag geven. Jota had in mei 2020 al gezegd dat hij als bedrijf in aanmerking kwam om visa uit te delen. Maar eenmaal aangekomen, betwijfelden we of dat wel het geval was. Het bleek dat Jota zich nog nooit had ingelezen over wat er mogelijk was en wat niet. Hoewel hij een grote bek had over “Mijn advocaat dit, mijn advocaat dat”, bleek dat hij nooit met een advocaat hierover had gesproken. Lang verhaal kort: Jota of Riverside Ecoliving Jericó, kan geen visum voor ons aanvragen. Om alles nog even extra goed samen te vatten: in mei van afgelopen jaar heeft Jota tegen ons gezegd. “I can find you a house, no problem. I can also get you guys a visa, that’s so simple here, so you can work here for at least one year.”


Huis: 0,0
Visum: 0,00
Werk: 0,000
 
Zijn tatoeage begint inmiddels een beetje te vervagen. Eergisteren vroeg hij ons op het terras, wat we ervan zouden vinden, als hij Riverside zou achterlaten. Ergens anders opnieuw zou beginnen. Onze zegen heeft ‘ie. We zijn de eerste drie maanden van ons toeristenvisum alleen maar bezig geweest met luchtfietsen. We hebben een fatamorgana achterna gezeten. Een luchtspiegeling die helemaal niet bestond. Op zich waren we ons er heel goed van bewust dat dit zou kunnen gebeuren. Al was het fijner geweest als we ons vertrouwen iets eerder hadden verloren. We hebben het vermoeden dat Jota nog niet helemaal door heeft dat we er eigenlijk echt helemaal mee zijn gestopt. Maar, we laten hem langzaam in het diepe water zakken. Wat ons betreft is hij ook nog steeds onze vriend, maar op professioneel vlak heeft hij het gewoon helemaal laten afweten. We hebben nog een tweede mooie proefaflevering van ons Engels programma gehad. Maar de laatste lessen kwamen steeds minder mensen. Later bleek waarom: ze vonden het niet kunnen dat Jota op het terrein, waar iedereen bij was, wiet zat te roken. Gasten klagen soms ook: Jota lag op de bank bij de receptie te flikflooien met zijn nieuwe scharrel. Dios mio, als je dat soort dingen hoort, dan zakt te moed je in de schoenen. We zijn al 9 maanden bezig met dit project. Het is enorm kut dat we er zoveel tijd in hebben gestoken, zonder daar iets voor terug te krijgen. Maar, we hebben wel een project op zak. Het materiaal is in principe af, dus dan maar doorgaan?

hieronder een paar foto's van onze "Trial"
​met echte colombianen die echt geen engels spreken.

Doorgaan!
Het is ongelofelijk hoe snel je hier mensen leert kennen en vrienden maakt. Volgens mij kennen we inmiddels wel een stuk of 20 á 30 mensen nu. 50% daarvan heet Juan en dat is soms erg verwarrend. Gelukkig hebben ze allemaal een tweede naam, dus zo kunnen we ze uit elkaar houden. We hebben bijna ons eigen stapclubje, bestaande uit een Argentijn met een kraam op de markt en een broer en een zus, met wie we thuis nooit vrienden zouden worden. Sporadische aanhang op zulke feesten is een beetje een shady meneer die altijd een heupfles whisky bij zich heeft (lekker!) en een wel heel specifiek lepeltje ter grootte van een neusgat om zijn halsketting. We weten niet wat we van hem moeten vinden. Over naïviteit gesproken: ik weet nog dat we drie jaar geleden een blog schreven dat alleen toeristen hier cocaïne gebruiken. Dat is niet waar. De toeristen weten alleen niet hoe ze het moeten verbergen. Misschien komt het, omdat Jericó een klein dorpje is, met meer armoede. Maar we denken dat we het nu pas zien, omdat we er langere tijd wonen. Als je weet waar je op moet letten, zie je het overal. Vooral bij de jongere mensen tussen de 20 en 40. Je ziet wie er vaker naar het toilet gaat en als mensen je vertrouwen, durven ze het ineens aan te bieden. Of we zin hebben in een poquito de harina – een beetje ‘meel’ (wat een cliché). Geen zorgen, we zeggen altijd nee. Het lekkerste voelen we ons na 2 á 3 wijn of 2 á 3 rummetjes. Werkelijk niets kan beter voor die warme sensatie zorgen dan onze grote weekendvriend: alcohol.
 
Plan B
We hebben ook wat serieuzere vrienden gemaakt. Want het leven kan niet alleen maar bestaan uit feesten. Mensen die onze Engelse proeflessen hebben gevolgd bijvoorbeeld. Eén kennis die we via die lessen hebben opgedaan is extreem belangrijk geworden voor ons. Zijn naam is Juan David en is een interessante vent. Het is iemand die een hoge managementfunctie had bij RCN (Radio Cadena Nacional), het grootste radio- en televisiebedrijf van Colombia. Vergelijkbaar met RTL bij ons. Toen de pandemie uitbrak besloot hij zijn leven om te gooien, omdat hij er achter kwam dat luxe en rijkdom hem niet gelukkig maakte. Hij kocht een finca hier in de buurt om een glamping te beginnen. Omdat hij een finca heeft, is hij redelijk zelfvoorzienend. Hij verbouwt en verkoopt koffiebonen en heeft zijn eigen moestuin. De glamping is bijna af en deze week gaan we er een kijkje nemen.
Dankzij zijn vroegere werk heeft hij belangrijke connecties. Hij kent de rector/oprichter van een privé-instituut, dat opereert in deze omgeving. Daarnaast kent hij de wethouder van onderwijs én kent hij de burgemeester persoonlijk. Dat opent allemaal deuren voor ons en nu moeten we ineens politiek bedrijven. Iets waar we misschien helemaal niet goed in zijn.
Ons eerste idee is nu om te kijken of we onze cursus onder kunnen brengen bij de privé-universiteit Compujer. We zijn bezig met het samenstellen van een pakket, dat we onder de vleugels van deze instelling zouden kunnen aanbieden. Natuurlijk moet Compujer ons dan wel een werkvisum kunnen geven, anders heeft het geen zin. Gezien dit een organisatie is, die in 7 steden actief is, moeten de financiële zaken geen probleem zijn. We willen volgende week graag een gesprek met hen en kijken wat er mogelijk is. We kunnen ons programma aanpassen naar gelang hun wensen en als we een baan aangeboden krijgen als ‘gewone’ Engels leraar, dan vinden we dat ook prima.

La Cancillería (de la Imigración)
Mocht het met Compujer allemaal niet lukken, dan zou de burgemeester een laatste redmiddel zijn. Daar komen we zo op terug. Zoals we al eerder zeiden, is het absoluut niet makkelijk om een visum in Colombia te kunnen krijgen. Er zijn voor ons een aantal opties. We kunnen een werkvisum krijgen. Je moet dan in aannemelijke dienst treden bij een persoon die meer dan 10 minimumsalarissen per maand verdient of bij een bedrijf dat 100 minimumsalarissen aan omzet draait. We kunnen ook een visum als zelfstandige aanvragen, maar dan moeten we per persoon € 2.250,- verdienen. Wat in Colombia een gestoord bedrag is. Verder kunnen we € 77.000,- investeren in vastgoed, om een driejarige verblijfsvergunning te krijgen. Maar dan mag je niet werken. Of we kunnen € 145.000,- in vastgoed investeren, en dan krijg je een levenslange verblijfsvergunning en mag je hier werken. Dit geldt alleen voor de persoon die de investering doet. Zijn of haar partner mag dan ook mee, maar diegene mag niet werken. Wat een vreemde constructie is, als je anderhalve ton in een tweede wereldeconomie pompt. Als je dit aan Colombianen vertelt, geloven ze je simpelweg niet. Ze kunnen niet geloven, dat twee hoogopgeleide Europeanen, die een arm dorp willen komen ondersteunen en willen integreren in de samenleving, geen visum kunnen krijgen. En dat is ook erg vreemd. Als je een Mercosur-paspoort hebt (een autonoom land op het Zuid-Amerikaanse continent, behalve Suriname en Venezuela), mag je hier zonder problemen komen wonen. De instantie die verantwoordelijk is voor het uitdelen van visa, is de kanselarij. La Cancillería beslist hoe of wat. Als je visum wordt afgewezen, ga je een afkoelperiode van 6 maanden in. Dat betekent dat je als toerist één kans hebt om tijdens je verblijf een visum aan te vragen. Dat maakt het ook lastiger, want als je het verpest, dan moet je lang wachten. De eisen zijn, zoals we al zeiden, streng en bovendien het topje van de ijsberg. Als bedrijf moet je bijvoorbeeld drie verschillende uittreksels meesturen, jaarcijfers en nog veel meer. Als aanvrager ook: diploma’s, CV’s, motivatiebrieven, aanbevelingsbrieven (als dat kan). Een hele papierwinkel. MAAR! Er is één grote uitzondering. Als de instantie waarmee je samenwerkt een orgaan van de Colombiaanse overheid is, dan heb je alleen een aanbevelingsbrief nodig van het hoofd van die instantie. Laatste redmiddel is dus de burgemeester. Hoofd van de Gemeente Jericó. Als we toch aan hem konden uitleggen, hoe belangrijk we zijn voor het dorp en de gemeente. Misschien kan hij ons dan wel aan een visum helpen. Dan hoeven we geen aanbevelingsbrieven te sturen, geen uittreksel, geen papierwinkel. Gewoon meteen een visum. En Juan David kent de burgemeester persoonlijk. Wordt vervolgd….

Kus van Rianne en Yvo

PS: Hier beneden kun je ons nieuwe promotiefilmpje zien.
(Website is nog niet in de lucht)
​