TIJD VOOR EEN RODDEL....

Vorige week lieten we voor het laatst van ons horen, daarom vonden we het hoog tijd voor een update. Het leven gaat hier zijn gangetje en we zijn inmiddels al aan onze laatste week in Acacías toe. Hoewel de dagen op elkaar beginnen te lijken, gebeuren er genoeg spannende dingen. Vooral met de eigenaars…
 
Zoals we al eerder lieten weten wordt de taalschool/het hotel bestuurd door een Colombiaans-Noors koppel. Johana (33) is in Acacías opgegroeid en kent de omgeving als haar broekzak. De Noorman Stig is met 28 een stuk jonger en heeft veel gereisd door Zuid-Amerika. Hij kent Johana van zijn reizen door Colombia en ze hebben elkaar zo’n drie jaar geleden leren kennen. Ze hadden destijds kortstondig een relatie, maar Stig moest na zijn reisavonturen weer terug naar Noorwegen. Die maanden na zijn aankomst in Bergen kreeg hij totaal onverwacht een telefoontje van Johana. ‘Je wordt vader, wil je alsjeblieft terugkomen?’ Zodoende is Stig naar Colombia verhuisd en op dit moment runnen ze het hotel/de taalschool.
Alle vrijwilligers merken dat hun dochtertje hen bij elkaar houdt. Er zijn vaak ruzies. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Zinnen zoals: ‘Now you shut the FUCK up!’, bereiken onze oren vanuit het woonhuis. Onlangs zat Stig de administratie te doen in het restaurant en Johana kwam naar hem toe. ‘Did you feed our daughter already?’
‘I gave her some this morning…’
‘It wasn’t enough. Feed her….. NOW!’
Eergisteren kregen we in de groepsapp het volgende bericht:
‘Can someone tell Stig that he has to come to the house? Tell him I need him now and that it is URGENT!’
We krijgen het gevoel dat ze allebei erg ongelukkig zijn. Vooral Stig, die er vaak als een geslagen hond bijloopt. Desalniettemin wil Johana graag met Stig naar Noorwegen om ook daar een taalschool op te zetten. Bovendien wil ze koste wat kost een Noors paspoort voor haar dochter (en misschien als het meezit ook voor zichzelf?)
Het legt volgens ons een veelvoorkomende praktijk in dit soort landen bloot: gehunker naar het – in hun ogen – rijke westen. Veel vrouwen in Colombia proberen een backpacker aan de haak te slaan. Liefde is niet altijd het motief, helaas. We hebben het ook gezien bij een koppel vrijwilligers dat ons twee weken meehielp. Hij was een Australische jongen die we geen enkele keer hebben zien lachen, hoewel we toch elke dag een gesprek met hem probeerden aan te gaan. Hij had een prille relatie met een Colombiaanse die wat ouder was dan hij. Zij probeerde precies hetzelfde als wij: lachen, een gesprek voeren, interactie. Maar helaas, de jongen was een zoutzak. We vermoeden hier ook een ander motief dan liefde. We hopen dat de Australische Scott een sterker hart heeft dan zijn schaarse glimlach ons deed vermoeden.
Goed, iets anders dan roddelen nu. Afgelopen weekeinde hebben we een tripje gemaakt. Zaterdag zijn we gaan hiken door de bergen in de buurt. Het was een ontzettend steile klim over een spoor (meer was het niet) dat vroeger door de FARC gebruikt werd. Onderweg vertelde onze gids allerlei gruwelverhalen. Bijvoorbeeld dat het vierendelen van een ontvoerde stedeling uit Acacías bij de FARC-training hoorde. De onthoofde torso werd aan de honden gevoerd. Vanwege deze gruwelen uit het verleden zijn veel mensen tegen de vrede met FARC en zien liever dat alle voormalige leden worden gestraft of gedood. Als dat gebeurt zullen de guerillas zonder twijfel hun wapens weer oppakken en zal dit lieve stadje weer geteisterd worden door de burgeroorlog.
Binnenkort, volgende week ongeveer, zijn er presidentsverkiezingen. De spanning loopt hoog op tussen de rechtse kandidaat, die de oorlog wil verklaren aan FARC en de linkse, die de vrede wil bewaren. Wij hebben al besloten dat als de oorlog aan FARC wordt verklaard, wij direct het land zullen verlaten. Voor nu is het gelukkig nog niet zover en de meeste mensen denken dat de vrede gehandhaafd blijft. Wij denken dat ook, want na zestig jaar gewapend conflict, is iedereen doodop.
Enfin, de jungle was, ondanks de zware klim, fantastisch. We hebben een geweldige waterval bezocht, waarvoor we echt flink hebben moeten klauteren. Daarna was er een heerlijke lunch – de zwaarste maaltijd in Colombia – met vers rundvlees, rijst, arepa’s (maïskoekjes), avocadosalade en spaghetti met saus. We wisten niet dat we zoveel kon eten na een stevige klimpartij.
We hebben mooie foto’s voor jullie gemaakt en ook hebben eindelijk het ‘Hé, Hó, Hé, Hó’-geluid weten vast te leggen van de ‘vogels’ achter het hotel. We schrijven ‘vogels’ tussen haakjes, omdat – zo bleek – het geen vogels zijn. Het zijn kikkers of padden die door de lokale bevolking Ranas Vaqueras genoemd worden: Cowboypadden. Tsja, het zijn dus amfibieën die dat oorverdovende geluid maken. Of ze als cowboys klinken, dat laten we aan jullie mening over.
 
Liefs,
 
Yvo en Rianne