pereira - santa fe de antioquia

Daar zijn we dan eindelijk weer eens een keer. Het is inmiddels bijna twee maanden geleden dat we iets van onszelf hebben laten horen en dat spijt ons verschrikkelijk. We hebben goed nieuws, want eindelijk hebben we weer een laptop. Dat betekent dat we ons uiterste best gaan doen vanaf nu op een regelmatige basis iets op te schrijven. We hebben een hoop te vertellen en er is een hoop gebeurd. We hebben in een recordtempo korte werkprojecten afgerond en dat heeft de nodige stress en verhalen met zich meegebracht. Omdat we jullie niet willen vermoeien met een enorme lap tekst, gaan we het in stapjes uit de doeken doen. Vandaag de eerste aflevering.
 
Doei Pereira!
We moeten zelf ook even graven, maar we hebben jullie achtergelaten in het Kolibri hostel in Pereira, Risaralda. De Nederlandse Daniel en Colombiaanse Alexa moesten destijds nog ontdooien. Om een lang verhaal kort te maken: dat is zeker weten gebeurd.
Rianne heeft hoge ogen gegooid door een voorstel te doen voor een muurschildering (het resultaat kunnen jullie hieronder vinden). Alexa was zeer enthousiast. Yvo vond dat hij niet kon achterblijven en hij schreef een gedicht speciaal voor het hostel, dat hij – in het inspirerende bijzijn van Rianne – op een groot doek heeft geschreven. Alexa was zo blij met het eindresultaat dat we gelijk nog een andere muur mochten versieren. Zo prijkt nu op ons WorkAway profiel dat we echte inhouse kunstenaars zijn.
Het is ontzettend gaaf om de vrijheid te krijgen met zaken zoals muurschilderingen. Je leert dat je dingen kunt, die je niet voor mogelijk hield. Regelmatig hebben we ons in Nederland geremd gevoeld in onze ontwikkeling, want je mag pas iets doen als je de papieren hebt, en buiten dat lijkt er altijd wel iemand beter dan jij. Fijn is het om je zo gewaardeerd te voelen en de ruimte te krijgen om wat aan te modderen (wat later dus geen aanmodderen bleek).
Na twee weken en twee dagen in het Kolibri hostel vertoefd te hebben, moesten we helaas weg. Het werk was op. We hadden via WorkAway een hostel gevonden in Santa Fé de Antioquia, ten noorden van Medelín, waar we achter de receptie en bij de bar mochten werken. Tegelijkertijd moesten we een ander hostel in hetzelfde plaatsje teleurstellen: ze hadden onze sollicitatie beantwoord, vlak nadat we aan dit hostel hadden toegezegd (Onthoud deze anekdote).
Voordat we verder schrijven, trakteren we jullie eerst op wat foto's.

​Eindeloze busrit en een tussenstop in Medellín
Om in Santa Fé te geraken, moesten we overstappen in Medellín. Het duurde vanwege wegwerkzaamheden eindeloos om daar te komen. In plaats van vijf uur, duurde de busrit 9 uur. Vooral Yvo was erg chagrijnig. Er zat niets anders op: we zochten ons oude hostel in Medellín op om de nacht daar te spenderen. Onderwijl stuurden we het hostel in Santa Fé een appje dat we een dag later aan zouden komen. Diezelfde avond kregen we meteen een appje terug: That´s fine, but please be advised that we have some trouble. We´ll tell you all about it tomorrow. Wat nou weer..
Santa Fé de Antioquia is maar een klein uurtje van Medellín verwijderd. Het is een prachtig koloniaal dorpje, gelegen in de Caucavallei. Op slechts 400 meter was het daar zinderend heet, maar de omgeving maakte een hoop goed. Santa Fé was heel lang de hoofdstad van het departement Antioquia (het departement dankt haar naam aan het plaatsje), maar is eind 19e eeuw van de troon gestoten door het groeiende Medellín.
Eenmaal aangekomen bij het hostel was direct duidelijk wat het probleem was, waarover we een dag eerder een bericht hadden gekregen. Het zwembad was lek en daardoor moest het hostel dicht. Bovendien had de eigenaresse een foutje gemaakt en een ander koppel dubbel geboekt, hierdoor waren er dus veel te veel mensen in een hostel dat niet eens draaiende was.
Rianne begon goedgemutst aan een volgende muurschildering, maar Yvo voelde zich nogal verloren. Er waren simpelweg teveel mensen. Bovendien wilde één jongen – Phil uit Schotland – maar wat graag laten zien hoe handig hij was (waardoor Yvo niet echt aan de bak kwam). De eigenaresse kwam een beetje kil over en ook dat droeg niet bij aan Yvo´s zelfvertrouwen. Toen bleek dat de reparatie van het zwembad nog zeker een week ging duren, besloot de eigenaresse het hostel potdicht te gooien omdat ze naar het beroemde Feria de las Flores in Medellín wilde gaan. Er was maar plaats voor één koppel in het vrijwilligersappartement aan de overkant van de straat en ze besloot dat het ons niet gegund was. Yvo boos.
Maar Yvo doet de laatste tijd erg zijn best om constructief boos te zijn. Dat bracht hij deze keer in de praktijk door de eigenaresse en haar Franse vriend te dicteren dat het zijn van een gastvrouw voor vrijwilligers veel verantwoordelijkheden met zich meebrengt. Je moet voor iemand zorgen, omdat iemand in een ver buitenland zijn vrije tijd opoffert om voor jou gratis te werken. “Jullie hebben bovendien een koppel dubbel geboekt en dat spreekt het niet erg voor jullie verantwoordelijkheidsgevoel.” De Colombiaanse Alejandra en haar Europese vriend Florián (wat strikken die Colombianen toch Europeanen aan de lopende band...) keken een beetje beteuterd voor zich uit. Kort daarna verdwenen ze de stad in en keerden de hele avond niet terug. Bij terugkomst bleek ons een grote verrassing te wachten: ze hadden twee vrijwilligersplekken gevonden in een ander hostel in het stadje. Toevalligerwijs het hostel dat we hadden moeten teleurstellen een week eerder. Enige voorwaarde om aan de slag te gaan was het voldoende beheersen van het Spaans, en daar waren we nou net een beetje onzeker over...
 
Green Nomads
In Green Nomads Hostel, het hostel waar we tijdelijk achter de receptie mochten komen werken, was het Colombiaans als vanouds. De eigenaresse wilde ons daar om half negen ontmoeten, maar vanzelfsprekend was ze er niet. Haar moeder zou ons anderhalf uur later wel kunnen ontvangen. Zo gezegd zo gedaan: anderhalf uur laten zaten we met de moeder rond de tafel. Tot onze verbazing was er helemaal geen gesprek, nee, de moeder begon meteen te babbelen wat onze taken zouden zijn in (vaak onverstaanbaar) Spaans. De moeder heette Ruth: een dikke vrouw van rond de zestig. Haar kledingkeuze verried dat ze zichzelf niet zag, of wilde zien, als een dikke zestiger. We konden de vetkwabbetjes tellen, maar aanvankelijk ergerde we ons daar nog niet zo aan. Evenmin ergerden we ons aan het feit dat we haar niet konden verstaan, we dachten immers dat het aan ons lag. Pas toen diezelfde avond de dochter eindelijk arriveerde, begrepen we dat de moeder het onverstaanbare Paisa-dilect sprak – want de dochter konden we bijna woord voor woord verstaan.
De eerste paar dagen ging het prima in het Green Nomads hotel. Maar Ruth, de moeder van de eigenaresse, woonde in het hostel en dat begon ons helaas langzamerhand parten te spelen. Geen moment liet ze ons met rust en geen moment vertrouwde ze ons. Elke interactie die we met de gasten hadden, onderbrak ze om ons gesprek over te nemen. Er was zelfs een moment dat Yvo een drankje verkocht aan één van de gasten en Ruth niet geloofde dat hij Postobon met druivensmaak had verkocht. "Nee”, sprak Ruth, “Jij hebt het drankje Hit! verkocht, jij weet alleen het verschil niet tussen de twee, omdat je de Spaanse taal niet machtig bent.” Rianne moest tussenbeide komen om Ruth ervan de overtuigen dat Yvo toch echt Postobon Uvo (druif) had verkocht.
Op een gegeven moment werd het maandag, de dag dat de doordeweekse regels ingingen – alleen wisten we dat toen nog niet. Nietsvermoedend dronken we wat rummetjes met enkele gasten van het hostel. Bovendien was er een verliefd stelletje in het zwembad nog plezier aan het maken. Ruth kwam om tien uur in haar knalroze, strakke topje (incl. zebralegging) naar buiten en vertelde ons en de gasten doodleuk dat we allemaal naar binnen moesten en naar bed. We snapten er geen bal van. “Doordeweeks gaat alles dicht om 22u, want dan ben ik moe. Ik wil ook een keer slapen.” Goed, dachten we, dan drinken we binnen wel wat. Maar ook dat mocht niet. We hadden de keus: cama o calle – Naar bed of de straat op. We waren niet zo aardig tegen Ruth en hebben die avond min of meer afgedwongen dat we wel van het terras gebruik mochten maken. Toch hing er vanaf dat moment een gekke sfeer. Ruth bleef zich bemoeien met hoe we afwasten, welk servies we gebruikten en of we de koffielepeltjes wel direct na het roeren afwasten – want dat was volgens haar de bedoeling.
Toen de daaropvolgende dag de onbekwame handyman – die heb je veel Colombia – het zwembad verpestte door er 3 liter in plaats van 30 centiliter chloor in te gooien, was voor ons de maat een beetje vol. Het zwembad ging de komende drie dagen dicht (er was een hittegolf: 38 graden) en we trokken het gedrag van de bemoeizuchtige moeder écht niet meer. Met de staart tussen de benen vertrokken we terug naar het oude hostel, dat inmiddels weer open ging.
In Casa de Verano, het hostel waar we dus zijn begonnen en ook weer eindigden, heeft Rianne samen met Yvo een muurschildering afgemaakt. Ook daarvan kun je de foto´s hieronder zien. We zijn dikke vrienden geworden met de Schotse Phil en Katie – de laatste is beeldend kunstenares – en we hebben daardoor drie fantastische dagen in Santa Fé gehad. Bovendien hebben we nog een oude kennis uit Pereira getroffen die toevalligerwijs op vakantie was in Santa Fé.
Op 12 augustus hebben we afscheid genomen van Santa Fé en ons getrakteerd op een lekkere vakantie in een AirBnB in Medellín. Maar daarover in de volgende aflevering meer!
Wat je ook kunt verwachten in de volgende blog, die zeer binnenkort verschijnt, is:

• De plastische chirurgie van onze gastvrouw Alejandra in Casa de Verano
  
• De plastische chirurgie in Colombia en de implicaties daarvan
  
• Hoe de Colombianen open, vriendelijk, onvriendelijk en asociaal tegelijk zijn.
  
• Hoe Rianne dertig wordt...