Medellín – Pereira

Daar zijn we weer, en deze keer wat vlotter dan voorheen.  Na een week in een hostel in Medellín te hebben vertoefd, hebben we gelukkig een project gevonden waar we aan de slag konden. Momenteel werken we in een hostel in de hoofdstad van de Eje Cafetero (Koffiedriehoek): Pereira.
 
Pereira
De hoofdstad van het departement Risaralda ligt ongeveer driehonderd kilometer ten zuiden van Medellín en ten noorden van Cali. Het is hier schoon, nóg moderner dan Bogotá , en ontzettend ontspannen. De temperatuur is vanwege de hoogte zeer aangenaam en  we hebben het in de avond soms zelfs een beetje koud. Het is fantastisch dat we eindelijk eens warm kunnen douchen, want dat hebben we sinds ons vertrek uit Los Angeles niet meer kunnen doen.
De werkzaamheden in  het hostel zijn divers en daardoor leuk. We hebben de afgelopen dagen alle bedden afgestoomd en verschoond, als preventieve maatregel tegen bedwantsen – een veelvoorkomend probleem hier. Vandaag is onze vrije dag en vanaf morgen gaan we meehelpen met de verschillende activiteiten die het hostel organiseert. Denk aan een vrijmarkt, kookworkshops en tatoo-artiesten die op bezoek komen. Rianne is bezig met het ontwerpen van een muurschildering die ze hier gaat maken, en Yvo ontfermt zich over de publiciteit door het maken van foto´s en blogs. Tussen de bedrijven door vouwt Rianne allemaal kolibri´s met origamipapier. Het hostel heet Kolibrí en als we het hostel verlaten, is  het de bedoeling dat overal kolibrietjes hangen.

14 Dagen
Het is jammer dat dit hostel ons niet langer dan twee weken kan accomoderen. We zijn namelijk alleen nodig in het hoogtepunt van het hoogseizoen, om mee te helpen met de vele activiteiten. Dat wil zeggen dat we over anderhalve week weer op straat staan met ons goeie gedrag, dus ook nu zijn we weer druk bezig met nieuwe projecten. Waarschijnlijk gaan we hierna nog twee weken aan de slag op een boerderij/hostel in de bergen nabij Bogotá of hier in een hostel hier in de buurt. Waarom nog twee weken, horen we de slimme lezer zich afvragen. Goeie vraag! Op 17 augustus komt Sebastian uit Los Angeles ons met een bezoek verblijden, om op 23 augustus Riannes 30ste verjaardag met ons te vieren. We nemen die week even een korte ´vakantie´ van al dat WorkAway-en. We hebben een paar toffe dagen in Medellín in het verschiet, en daaropvolgend vijf dagen om te chillen in Guatapé – een bergdorp aan een prachtig stuwmeer, waar Hacienda Napoles ligt: het buitenverblijf van wijlen Pablo Escobar.

Het zeurkatern
Dit blog wordt, we gaan het maar gewoon eerlijk zeggen, geschreven door Yvo. Zoals jullie weten heeft hij altijd wat te zeuren en ook vandaag ontkomen jullie niet aan zijn gezaag. Soms snappen we de mensen om ons heen gewoon niet zo. Neem dit hostel bijvoorbeeld. We werken vijf uur per dag (doen wat extraatjes omdat we dat leuk vinden) en krijgen daarvoor een bed en een ontbijtje. Nu kun je hier kiezen wat je voor ontbijt wilt. Wij kiezen de iets steverige variant: een geklopt ei, twee sneetjes brood en gesneden fruit. Daar redden we het wel mee om vijf uur op te werken. Nu hebben we vandaag te horen gekregen dat we alleen ei met brood mogen nemen, en als we fruit willen, dan moeten we bijbetalen. We snappen de krenterigheid niet zo, iets wat we vaker in Colombia lijken tegen te komen. De mensen lijken hier niet zo heel erg gastvrij te zijn, in tegenstelling tot de verhalen die we horen uit Suriname.
Misschien komt het wel omdat het hostel wordt gerund door de Colombiaanse Alexa en haar Nederlandse man Daniël, wat een beetje een vreemde meneer is. Alexa vertelde namelijk dat het nemen van vrijwilligers haar idee was, omdat Daniël nogal moeite heeft met nieuwe mensen. He also needs a lot of private space, so when he is in the kitchen I suggest that you leave him alone. Dan vragen wij ons af: waarom begin je in Godsnaam een hostel in Colombia, als je zo bang bent voor mensen?
Alexa is erg lief – en Yvo vindt haar ook erg mooi, dat helpt – dus we hebben een goeie tactiek proberen te ontwikkelen. We trekken ons nergens wat van aan en blijven kolibri´s vouwen en leuke dingen verzinnen. Zo ontdooit onze Nederlandse vriend vanzelf en wie weet krijgen we op onze laatste dag wél een ontbijtje met fruit!
 
Pablo Escobar en cocaïne
Even nog iets anders, voor we afsluiten voor vandaag. We krijgen regelmatig de vraag of we nog een Escobartoer gaan doen en of het waar is dat de Colombianen opkijken tegen de legendarische drugsbaas. Welnu.
Nee, we gaan de Escobartoer niet doen en de Colombianen kijken niet op tegen de drugsbaas. Er zijn enkele straatarme wijken in Medellín, waar men Pablito vereert, omdat hij daar wat huizen heeft gebouwd. Maar buiten Medellín, in de rest van Colombia, is Pablo Escobar net zo erg als Adolf Hitler voor ons. Hij is persoonlijk verantwoordelijk voor meer dan 6.000 moorden en hij heeft het land in totale anarchie gestort. Op het hoogtepunt van Escobars schrikbewind  in 1992, werden er elke dag, in Medellín alleen al, 17 mensen vermoord. Toeristen die de Escobartoer doen – voornamelijk Amerikanen, Yvo´s grootste vrienden – worden gezien als respectloze en onwetende buitenlanders. Het is vergelijkbaar met de mensen die een lachende selfie maakten in de crematoria van Auschwitz-Birkenau. Escobar is taboe en samen met zijn naam valt tegelijkertijd altijd een ijzige stilte.
Dan de cocaïne, dat is iets van het Westen. In Zuid-Amerika gebruikt bijna niemand cocaïne, buiten de gringo´s dan. Cocaïne komt bovendien niet eens uit Colombia, omdat de cocabladeren hier van inferieure kwaliteit zijn om coke mee te maken. De meeste cocaïnepasta wordt geproduceerd in Bolivia en Peru. Het goedje wordt Colombia binnengesmokkeld en hier wordt er vervolgens poeder van gemaakt om het over de hele wereld te distribueren. Colombia is geen kampioen in het produceren van coke, maar in het verspreiden ervan. Bijna alle cocaïnewinsten gaan naar criminele organisaties en rebellengroepen. Voor de vrede verdiende de FARC 500 miljoen dollar per jaar aan het verhandelen van cocaïne. Elke Colombiaan weet dus dat met het gebruiken van coke, hij of zij de onrust in eigen land faciliteert. Veel politici willen het gebruik en de productie van cocaïne legaliseren en veel jonge mensen vinden dit een fantastisch idee. De winsten gaan naar de staat en de overheid kan de productie reguleren. Helaas is het nog lang niet zo ver, want er is één natie die dat koste wat kost wil voorkomen: De Verenigde Staten van Amerika – Land of the Free, Home of the Brave (of was het Home of the Whopper?).
Aan het einde komt toch even dan het terechtwijzende vingertje, het vingertje van de Nafzgers, het vingertje van de lerares. Wij zijn helemaal vóór de legalisering van cocaïne, maar eer het zover is, denk aan de Colombianen voordat je snuift of weer loopt te basen. Er gaat veel ellende schuil achter het lijntje dat voor je op tafel ligt. Ook wij beseffen ons dat nu pas. Zeg voortaan dus maar, zoals alle tieners, lekker ´Ja´ tegen MDMA in plaats van coke.
 
Liefs van ons en tot de volgende keer!

Hieronder wat extra foto`s van de afgelopen tijd!