MARJA, DE MOORD EN EEN MALAFIDE MAFKEES

Het is weer tijd voor een nieuwe blog, een originelere openingszin schiet ons even niet te binnen. Er gebeurt op dit moment heel veel in de wereld en ook hier zijn we daar mee bezig. Het lijkt ons daarom een goed idee om maar eerst met alle trieste gebeurtenissen te beginnen, zodat we die zo snel mogelijk hebben gehad. Dan kunnen we daarna meteen doorstomen naar het goede nieuws, dat ook heus wel bestaat.

Het was DE VROUW en haar MINNAAR met het KEUKENMES
Het is natuurlijk allemaal verschrikkelijk wat er in Oekraïne gebeurt, maar geloof me als ik zeg, dat we hier ons eigen leed hebben. Misschien niet zo groot, maar leed is leed, in wat voor gradatie dan ook. Allereerst was er is Colombia afgelopen week weer een ouderwets potje burgeroorlog aan de gang. Ja, je zou het haast vergeten, maar we bevinden ons in een land dat in actieve staat van oorlog verkeert met verschillende paramilitaire groepen, guerrillas en volksmilities. Je merkt daar hier in Jericó niets van, maar als we naar bepaalde afgelegen plekken in de jungle zouden afreizen, bestaat de kans groot dat we worden onthoofd, gecastreerd en onze familie om losgeld om losgeld gevraagd wordt, alleen dan in een andere volgorde. De Colombiaanse burgeroorlog is met 177.000 burgerdoden, 27.000 ontvoeringen, 25.000 spoorloos verdwenen personen, 10.000 voetmijnslachtoffers en meer dan 5 miljoen mensen die gedwongen hun huis hebben moeten verlaten, niet mis. Soms vraag je je af waar alle sancties, veroordelingen en olieboycots blijven.
Goed, de ELN, Ejercicio de Liberación Nacional (Het Nationale Bevrijdingsleger) besloot deze week tot een Paro Armado (letterlijk: Gewapende Staking). Inhoudelijk betekent dit dat de ELN vanuit hun schuilplaatsen in het oerwoud tevoorschijn komt, om het land zoveel mogelijk te ontregelen als ze kunnen. Infrastructuur wordt opgeblazen, politiekonvooien worden aangevallen en als je een raketwerper kunt afvuren op een wachthuisje bij een militaire kazerne, krijg je bonuspunten.
Geen zorgen, in Jericó zijn we veilig. Het kost je drie kwartier vanaf de afslag van de hoofdweg om hier te komen. Bovendien; het enige dat hier valt op te blazen zijn een paar marktkraampjes en koffieboeren. En we weten allemaal dat die mensen van de ELN óók hun kopje koffie nodig hebben. Het heeft dus geen zin voor de guerrillas om hierheen te komen. Wat we nu wel merken is dat er dingen opraken. Een kilometer of 200 naar het zuiden heeft de ELN deze week de hoofdweg tussen Cali en Medellín opgeblazen en daardoor kunnen wij nu geen hamburgerbroodjes kopen, want die fabriek staat in Cali. Ook olijven zijn plotseling op. Die kunnen waarschijnlijk pas geleverd worden, zodra de bruggen en het wegdek weer gerepareerd zijn. 

​Maar dan nu het echte drama. Laten we beginnen bij ons nieuwe huis. Sommigen weten het al, maar voor hen die we niet op de hoogte hebben gesteld: we zijn verhuisd. Het vorige huis moesten we verlaten, omdat de eigenaresse vervroegd terugkwam uit de V.S. Gelukkig hebben we een nieuwe stek kunnen vinden, met drie balkonnetjes. Enige nadeel is, dat dit appartement bóven een cowboybar zit en tegenóver een tangobar. Het is dus elke dag een herrie van jewelste, tot een uur of elf in de avond. Vooral de tangobar kan er wat van. Deze man blijft soms wel tot 1 uur open, als er genoeg klandizie is. Yvo heeft in December de tangobar voor het eerst bezocht, samen met Heiner (onze vriend uit een ander departement). In de tangobar werkt Don Darío, de eigenaar. Hij is een markante verschijning met altijd een donkerblauwe fedora op zijn hoofd. Don Darío heeft de wereld afgereisd en woonde onder andere in Amerika en in Argentinië. Hij is ontzettend fan van tangomuziek en draait deze muziek al zó lang zó hard in zijn bar Tangos y Algo Más, dat hij er een beetje doof van is geworden. Als hij zijn bar sluit en wij drinken nog een biertje op ons balkon, zegt hij ons altijd gedag.
​Don Darío is, in tegenstelling tot andere ondernemers, altijd open. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat schalt de tango van zijn grote idool Carlos Gardel door de straten van Jericó. Tot vorige week donderdag. Toen bleef voor het eerst in 30 jaar zijn bar een hele dag dicht. We vroegen al ons af wat er aan de hand was. Het hele dorp vroeg zich af wat er in Godsnaam aan de hand was. Familiebezoek in Medellín? Ziek? Of gewoon geen zin meer? Vrijdagochtend was hij wéér dicht. Failliet misschien? Het is er namelijk niet altijd vol. Het hele dorp werd argwanend. Zijn familie wist dat er iets niet in de haak was, na herhaaldelijk te hebben aangeklopt bij het huis van Don Darío, gingen ze over tot drastische maatregelen en beukten de deur in. En daar lag ‘ie, gewikkeld in roodgevlekt beddengoed, levenloos, omgebracht met een keukenmes.
De politie werd ingeschakeld en nog diezelfde avond werden twee verdachten opgepakt. Zijn vrouw en haar minnaar. Het complete hoe en wat van het verhaal is nog onduidelijk, maar alles wijst er op, dat de vrouw (of vriendin) van Don Darío er met haar minnaar vandoor wilde gaan. Samen zijn ze het huis van Don Darío binnengedrongen en daar is er van alles gebeurd. Het verhaal gaat de ronde, dat ze hem nog ergens hadden willen begraven, om er mee weg te komen. Dat plannetje is niet gelukt.
Don Darío was 66 jaar en wordt daardoor in Colombia gezien als een bejaarde burger. Tegen het vermoorden van kinderen en bejaarden wordt niet lichtzinnig aangekeken. Het zou ons niets verbazen als de maximumstraf wordt geëist: 40 jaar achter de tralies. En bedenk je dat dit 40 jaren zijn, in een COLOMBIAANSE gevangenis.
 
Op dit moment wordt overal in Jericó, in bijna elke bar, extra veel tangomuziek gedraaid, als hommage aan Don Darío Ospina. Het is belangrijk te begrijpen dat dit soort dingen hier nooit gebeuren en daarom is iedereen extra gechoqueerd. Het is als bijvoorbeeld Bovensmilde, daar wordt ook niet elke week een basisschool gegijzeld. Wie zelf Don Darío wil eren, of wat medeleven wil tonen, kan dit liedje luisteren. El Sombrero van Enrique Rodriguez; naar de eeuwige hoed van Don Darío. 

Que las liberes de las penas que sufren
y las lleves a la gloria,
donde te alaben y gocen
por los siglos de los siglos.

Que en paz descanse.

Meer Over Ons
Ondanks al die moorden, aanslagen, olijven- en hamburgerbroodjestekorten, gaan het wonder boven wonder erg goed met ons. In onze vorige blog hebben we uitgelegd wat onze opties zijn, nu we gestopt zijn met Riverside. Of, nou ja, gestopt, Jota snapte dat nog niet helemaal. Ook niet nadat we hem 3 keer hadden uitgelegd dat we niet meer met hem wilden samenwerken. Jota heeft zich steeds meer ontpopt tot die psychopathische vriendin, die niet wil accepteren dat je het uit hebt gemaakt. Misschien kent iemand nog die meme van de Overly Attached Girlfriend? Lang verhaal kort: een paar weken geleden kregen we van Jota een appje waarin hij ons uitlegde dat hij toch echt door moet gaan met het verkopen van de Engelse Cursus. Hè? Maar wij hebben toch net gezegd dat we daarmee stoppen? Bij het appje zat een brochure. Een brochure over een cursus Engels. Met onze foto’s, met onze gezichten, met onze namen. En hij vroeg ook nog aan Yvo of hij aan Jota ons promotiefilmpje wilde sturen. Nou, eh, nee? Zijn we niet al drie keer heel duidelijk geweest? We hebben hem duidelijk gemaakt dat we echt niet meer met hem gaan samenwerken. Punt. Hij begon het nu eindelijk te begrijpen. “Nou, jullie mogen nog wel foto’s van mij gebruiken, als jullie willen.”
Heel fijn Jota. Wat ontzettend grootmoedig en absoluut niet manipulatief.
Een aantal dagen later kwamen we hem tegen bij onze hangplek ‘El Portal’, een soort loket waar je een borrel of biertje kunt drinken. Hij stak een heel verhaal af. Over hoe je als ondernemer diepe dalen kent, maar dan door moet zetten. Dat hij nooit opgeeft, hoe slecht de situatie er ook uitziet. Wij denken dat je subtielere analogieën kunt gebruiken en dat je beter moet kunnen verbloemen dat je mensen aan het manipuleren bent. Maar, het mooiste vonden we, dat Jota blijkbaar denkt dat we de handdoek in de ring hebben gegooid. Dat is prima, laat hem dat maar lekker denken. Voor Rianne is dat bevredigend genoeg, voor Yvo niet. Jota heeft namelijk nooit excuses gemaakt voor het feit dat hij ons een visum, een huis en werk heeft beloofd, waardoor we ons huis hebben verhuurd, onze auto hebben verkocht en onze huisdieren hebben weggegeven. Yvo wil dat soort dingen graag bestraffen en hij kreeg daar een mooie kans voor.
Tot twee weken geleden zat Yvo nog in de appgroep van Riverside. Daar kwam hem ter ore dat alle vrijwilligers nepreviews moesten schrijven op google, booking.com en hostelworld. Dat ging hem echt te ver en daarom stuurde hij dit berichtje:

Jota was not amused. Een Colombiaanse man is namelijk vrij makkelijk op zijn gemiddeld kleinere penis te trappen. Beschadig zijn ego waar anderen dat kunnen zien en je hebt hem zover. Vooral bij Jota geldt dit dubbel zo hard. Je moet begrijpen dat hij 1,68m is en daardoor, net als Napoleon, een nogal opgeblazen ego heeft, waarmee hij zijn gebrek aan lengte denkt te compenseren. Jota stuurde Yvo een nogal boos voiceberichtje via de app, die Yvo vervolgens niet heeft afgeluisterd. Zulke stilte trekt hij blijkbaar niet en daardoor moest hij een weekje later tóch zijn gram bij Rianne halen. Hij snapte dat Yvo zo driftig was, want hijzelf is dat ook, maar toch verwachtte hij een excuses van Yvo. Rianne heeft hem adequaat beantwoord en gezegd dat Yvo helemaal niet driftig was, maar eerlijk. En dat als iemand zijn excuses moet aanbieden, dan is Jota het wel. Sindsdien hebben we niets meer van hem gehoord. Wij vinden het best zo.

De Beste Wraak 
We hebben wel eens gehoord dat de beste wraak op pesters, grote ego’s en andere vervelende mensen ‘geluk’ is. Als jij gelukkig bent, bereikt waar je het meest blij van wordt, is dat de grootste middelvinger die je tegen zulke mensen kunt opsteken. En dat is precies waar me mee bezig zijn. Fuck Jota, let’s go. Mocht het ons niet lukken om hier te blijven, dan komt hij daar vanzelf wel achter. Maar mochten we wél hier blijven, dan gaat hij dat ook zien. Laten we bij dit laatste nou eindelijk een beetje dicht in de buurt komen. We hebben namelijk hele goede gesprekken gehad met de privéuniversiteit Compujer. Rector en oprichter José Maria (Don José als je respectvol wil zijn) toonde zich zeer geïnteresseerd in een samenwerking met ons.
Aanvankelijk had Don José nog zijn twijfels. In het verleden had hij nogal wat ‘bitterzoete’ ervaringen met buitenlanders die in Colombia aan de slag willen.
“Ze zijn hier dan enkele maanden en dénken dat ze hier willen werken. Maar dan neem je ze aan en dan missen ze plots hun familie. Of hun vriend of vriendin.”
​Met dank aan Juan David, die de eerste keer met ons mee was, hebben we kunnen uitleggen dat we hier al eerder zijn geweest. Dat we in totaal al meer dan een jaar van ons leven in Colombia hebben gespendeerd en dat we terug zijn gekomen, om deze fantastische gemeenschap van Jericó te ondersteunen. Dat opende letterlijk de ogen van Don José. Sindsdien hebben we een viertal gesprekken gevoerd en de overige docenten Engels mogen ontmoeten. En dit is het uiteindelijke idee geworden:
 
We gaan via het Instituut Compujer een Engelse immersiecursus aanbieden. Maar we gaan het allemaal iets methodologischer doen dan in Riverside de bedoeling was. Met concrete doelen en een concreet tijdspad gaan we de mensen hier Engels leren. We bieden een normale en een intensieve cursus aan voor A1 of A2 Engels. Ik weet niet wie deze termen kent, maar bedenk dat de meeste Nederlanders B2 of C1 Engels spreken. Als je A2 Engels spreekt, kun je basale gesprekken voeren over eten, hobby’s en kun je op bezoek in een land met die taal, zonder compleet te verdwalen. Deze cursus gaan we niet alleen aanbieden in Jericó, maar, hou je vast, ook in Venecia, Fredonia, Tarso, Hispania, Jardin, Andes, Ciudad Bolívar en Betania. Hieronder een mooi kaartje:

Dit zijn de dorpjes en stadjes waar onze Engels cursus wordt aangeboden!

Al onze transportkosten worden gedekt en mochten we vast komen te zitten, krijgen we ook de hotelkosten vergoed. We weten nog niet hoe goed het gaat lopen, maar het idee is, dat we ongeveer 30 uur per week gaan werken tegen een uurtarief van COP 20.000 (euro 4,20). Dat is voor hier helemaal niet slecht. We gaan dit doen op basis van een nul-uren-contract, een contrato de prestacion de servicios. Zo loopt niemand een risico, mochten we niet zoveel uren draaien als bedacht. Het enige wat er nu nog moet gebeuren is een opgetekend contract ondertekenen en deze naar La Cancillería sturen, zodat we eindelijk dat klotevisum kunnen aanvragen. Met een beetje mazzel, hebben we over 3 weken eindelijk dat felbegeerde blaadje in ons paspoort waarop staat: M, TRABAJADOR.

Ander Goed Nieuws
Dan nog even ander goed nieuws. Riannes moeder, Marja, heeft ons met een bezoek verblijd de afgelopen weken. We hadden niet verwacht dat ze zo snel al de benen zou nemen uit het koude Nederland, maar als alles dicht is vanwege corona dan kun je dat natuurlijk wel begrijpen. We hebben een fijne tijd gehad en Marja alle geheimen van Jericó laten zien. We hebben haar aangewezen wie er van het witte poeder houdt, waar je de beste hamburgers kan eten, hoe je een paard bestijgt en waar je de lekkerste vis zelf kunt vangen en mee naar huis mag nemen. Het was alleen wel prettig geweest als we hadden verteld, dat je rond een visvijver wel wat deet mee moet nemen (oeps). Bekijk hier
​ het bezoek van Marja in een leuke fotocollage!
 
Tot de volgende keer,
 
Heel veel liefs,
 
Rianne en Yvo