Iquitos – Tarapoto – Cincha

Hola, estamos aqui de nuevo. We zijn er weer en wederom heeft het zo ontzettend lang geduurd voordat er weer iets te lezen of te zien viel. Voor we ons relaas beginnen, is het misschien leuk om te vertellen waarom we steeds niet toekomen aan het schrijven of filmen van een blog.
Dat heeft namelijk alles te maken met ons werk, naast ons vrijwilligerswerk. Yvo heeft namelijk een baantje als contentwriter/redacteur bij het (online) magazine Wijn&Spijs (www.wijnspijs.nl/magazine). Drie keer per week schrijft hij recepten en artikelen over eten en drinken. Daarmee verdient hij een aardig zakcentje per maand. Dit leuke baantje maakte Rianne jaloers en zij heeft daardoor een job gevonden als vertaler Engels-Nederlands bij een webplatform. Daardoor lijken sommige dagen meer en meer op een gewone werkdag: twee uurtjes artikelen schrijven en daarna vijf tot zes uur aan de slag als vrijwilliger. Zo kom je gemakkelijk aan acht werkuren en dan schiet het blogschrijven er een beetje bij in. Er moet natuurlijk wel bier gedronken worden, want als het werk erop zit, lijkt het net vakantie.

Het Amazonewoud
We hebben jullie achtergelaten met de mededeling dat we in Peru zitten. Daar hebben we als eerste een weekje vakantie genomen om het Amazonewoud te bezoeken. Midden in de Peruaanse jungle ligt de stad Iquitos. Dat is als het ware een stedelijk eiland in het oerwoud. Er leiden geen wegen in en uit, dus de enige manier om de 400.000 inwoners tellende plaats te bezoeken is met het vliegtuig. Zo gezegd, zo gedaan. En wat was het er heet. 35 ° Celsius met bijna 100% vochtigheid. Iquitos zelf is een stad vol vergane glorie. Ooit exorbitant rijk door de rubberindustrie. Maar sinds de komst van synthetisch rubber is de stad straatarm geworden. Prachtig betegelde façades met daarachter de ruïnes van wat ooit een mooi gebouw was. Er tegenover staan houten sloppen, waar naakte kinderen rondrennen die met hun blote voetjes in de modder dartelen. Straatarme mensen, die wel weg zouden willen, maar niet kunnen, omdat vliegen onbetaalbaar is voor ze. De enige optie voor hen zou de boot stroomafwaarts zijn, die ze naar Brazilië voert, maar wat wacht hen daar?
Gelukkig zijn er ook positieve verhalen over Iquitos: we hebben daar een apenopvang bezocht en zijn naar een schattig klein dorpje geweest, waar mensen nog – gelukkig en wel – in strooien en houten hutjes wonen. We hebben speciaal voor jullie een, zoals dat heet, quick-cut-compilation gemaakt van beeldmateriaal dat we hebben. Bekijk ‘m hieronder:

Tarapoto en Simone
Na Iquitos gingen we aan de slag in het stadje Tarapoto. Daar, ook in het regenwoud, woonde een Nederlandse dame met de naam Simone. Ze had een stukje land met daarop vier bungalows die ze verhuurde aan toeristen. We konden haar helpen met het schilderen en opknappen van de bungalows en bovendien wilde ze dat we haar kinderen Nederlandse les gingen geven.

We kunnen er lang of kort over praten, maar dit project viel in het water. De kinderen waren zeer ongemanierd – ja, we veroorloven ons dit oudbollige taalgebruik – en ongemotiveerd om Nederlands te leren. Al gauw kwamen we erachter hoe dat precies kwam. Simone had haar kinderen al een stuk of vijf keer van school laten wisselen, “omdat geen enkele school echt goed was voor haar kinderen”. Ze bracht haar koters standaard een uur te laat naar school en haalde ze vaker te vroeg dan te laat ook weer op. Ze had geen man meer, want een relatie hield ze nooit langer vol dan drie jaar. De vorige vrijwilliger had ze al zijn spullen uit het raam gegooid, omdat hij dingen deed die haar niet zinde. Ze veroordeelde onze liefde voor Koningsdag als ‘vals sentiment’ en als de kinderen niet aandachtig bij de les bleven, dan ‘was onze les kaarblijkelijk niet interessant genoeg’. Bovendien bekritiseerde ze liever wat we deden, in plaats van dit te complimenteren. Ja, de sfeer was van meet af aan fantastisch.
Yvo heeft nogal een teer zieltje en hij besloot iets van Simones kritiek te zeggen. We zijn immers onbetaalde krachten en spenderen onze tijd bij iemand. Dan mag je best wel eens ‘goed gedaan’ zeggen, vond Yvo. Hoe kunnen we netjes zeggen wat er gebeurde? Simone werd hysterisch. Lachen, huilen en schreeuwen wisselden zich in rap tempo af. Wij (Ief en Rie) wisselden een blik met elkaar en we hadden één van die zeldzame momenten dat je elkaars gedachten kunt lezen. Estamos dejando esta jodida casa! Let’s get the fuck outta here!
Gelukkig hadden we al een adresje achter de hand, dus we konden op naar Chincha: een klein stadje drie uur ten zuiden van Lima.

Chincha
In Chincha gingen we aan de slag als leraar Engels. Daar, in die stad, woonde Alberto. Hij had een oud en knus huisje, waarin hij een opnamestudio had voor muziek en een Engelse school in zijn woonkamer (waar alleen twee stoelen en een tafeltennistafel stonden). Hoe kunnen we Alberto het beste omschrijven? Relatief knap, luidruchtig, Jack Russel-achtig, snel, commercieel slim en een enorm gat in zijn hand. Alberto heeft ons verwend van meet af aan. Een gemiddelde dag, zeker in het begin, ging er als volgt aan toe.
Allereerst opstaan en dan met de tuctuc naar El Batán, één van de duurste restaurants in de stad, voor ontbijt. Daarna even relaxen en op naar de eerste les in een kwekerij van wijnranken. Na de eerste les was het tijd voor lunch. Dat deden we in, tsja, waar we maar wilden, want Alberto betaalde wel. Daarna gaven we nog wat lessen tot in de avond, tot het tijd was voor het diner. Ook ditmaal werden we altijd getrakteerd, inclusief wijn en bier. Alles kwam voorbij in Chincha. Ceviche, Chifa (Peruaans-Kantonees), Antichuchos (runderhart op een stokje), Carapulcra (een boerenschotel uit de regio) en heel veel Pisco. Ja, natuurlijk, we zijn verschrikkelijk aangekomen.

Alberto had maar wat rare vrienden. Zijn advocaat, Jimmy, kwam vaak over de vloer. Gekker werd het toen er een mevrouw, Rosita, wilde investeren in de Engelse school. Het was nogal onduidelijk waar zij zoveel geld vandaan had gehaald, maar later bleek dat het geld inderdaad uit het criminele circuit kwam. Dat vonden we moeilijk te geloven, want Rosita was – hoe zullen we het zeggen – geen licht in Gods kerk. Wat het e.e.a. problematisch maakte, was dat ze steeds zei dat ze ‘morgen het geld kwam brengen’. Alberto kon daar niet mee omgaan en ging al het geld, dat hij nog niet op zijn rekening had, alvast uitgeven. Ja, sommige Peruanen hebben het sociaal-emotionele niveau van een driejarige.
Rosita maakte, misschien verwachten jullie dit al, haar belofte niet waar. Ze heeft het geld nooit gegeven en heeft haar investering teruggetrokken. Tel daarbij alle uitgaven van Alberto bij op, inclusief een malafide accountant die ‘echt wel weet hoe hij belasting moet aangeven’, en je krijgt onderstaand filmpje met een boze Yvo.

En toen kwam Marja
Maar, zonder gekheid, we hebben een fantastische tijd gehad in Chincha, maar missen Colombia wel een beetje. Hoe dat gevoel afloopt en hoe onze tijd met Marja is geweest, dat lees je in een volgende blog. Voor nu, wat fotootjes uit de maanden oktober en november 2018.