Cancún – Puerto Vallarta – La Paz (México)

Na Colombia voorlopig te hebben verlaten – ja we komen echt terug, dat hebben we gezworen – stortten we op 18 februari uitgeput neer op ons bed in een hostel in Cancún. Vanaf daar nemen we jullie verder naar één van de laatste hoofdstukken van ons verhaal in Zuid-Amerika. Sterker nog: ons verhaal in Zuid-Amerika is eigenlijk afgelopen, want Mexico hoort geografisch bij het Noord-Amerikaanse continent. Maar hé, dat is wel weer genoeg aardrijkskunde, toch?

Gringo paradise
Enjoy that crazy Cancún lifestyle: cocktails, costa en coke. Cancún is het toeristische centrum van Mexico. Het is een grote stad met parelwitte stranden, exorbitant luxe hotels en een bruisend nachtleven. Het ligt relatief dicht bij Europa en dicht bij de Verenigde Staten. Cancún staat bekend onder zijn troetelnaampje America’s playground en jullie weten wat dat betekent: heel veel Amerikaanse toeristen. Iedereen die wit is, komt uit Amerika, betaalt met dollars en spreekt exclusief Engels. Alom verbaasde gezichten dus zodra wij aan een tafeltje kwamen zitten om op het strand een biertje te drinken. We spreken Spaans, maar ze horen dat het absoluut niet onze eerste taal is. We willen een Spaanstalige drankkaart, want we willen de prijzen in Mexicaanse peso’s zien, omdat we daarmee ook gaan betalen.

‘Hè?’ zie je ze denken, ‘Wie zijn deze mensen?’
Veel mensen konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en regelmatig werd er aan ons gevraagd waar we vandaan komen. Steevast zeiden we: Holanda en los Paises-Bajos. Een antwoord dat vaker alleen maar meer verwarring zaaide. De slimmerds wisten dat Ajax en PSV uit dat land komen en de dommerikken wisten niet eens op welk continent Nederland precies ligt. Overigens is dat laatste nog helemaal niet zo onnozel, want in Colombia hebben we ooit de vraag gekregen: ‘En de staat Holland ligt waar in de Verenigde Staten?’

Kort in Cancún
In Cancún verbleven we maar kort. We weten op dit moment niet of de daar rouwig om moeten zijn, want Cancún was ons iets te groot, iets te heftig en iets te Amerikaans. We zijn maar drie dagen in deze stad gebleven, omdat we in de omgeving geen werk hebben kunnen vinden. Vanuit Colombia waren we al 4 weken op zoek naar een mooi project, maar het mocht niet baten. De projecten die we leuk vonden, zaten vol of reageerden niet op onze oproepjes. Dat is jammer, maar uiteindelijk hebben we hostelwerk gevonden in een stad aan de Stille Oceaankust: meer dan 3 uur vliegen van Cancún. Er zat niks anders op dan een vlucht te boeken naar Guadalajara en vanaf daar de bus te nemen naar Puerto Vallarta – ons nieuwe thuis. Helaas had Yvo zich vergist in de vluchttijden. Toen we onze tas wilden inchecken voor de vlucht naar Guadalajara om 10:20 in de ochtend, bleek dat onze vlucht pas om 10:20 PM zou vertrekken, in de avond dus. Yvo gaf het AM/PM systeem de schuld, wat kon hij anders doen?

Puerto Vallarta
In Puerto Vallarta gingen we aan de slag in een hostel. De bedoeling was dat we 5 uur per dag, 5 dagen per week achter de receptie werkten. Zo gezegd zo gedaan. Dat receptiewerk kun je natuurlijk doen met twee vingers in je neus. Dat betekende dat we veel tijd hadden om online wat geld te verdienen. Rianne scoorde een nieuwe vertaalklus via haar broer Rens en Yvo kan daar met zijn kennis van het Duits ook een graantje van meepikken.
Het hostel waar we werkten heette Chanclas – wat slippers betekent – en werd gerund door de Mexicaanse Erick. Het was een klein hostel met comfortabele bedden (maar krappe slaapzalen – weinig privacy) en een heuse bar met terras op het dak. Dat zorgde regelmatig voor een feestje en we hebben daar natuurlijk meer bier, tequila en cocktails gedronken dan goed voor ons was. Dat resulteerde in uitslapen, soms werken met een kater of chillsessies op het strand.
Erick, de eigenaar, hield er een vreemde manier van leidinggeven op na. Een wijze die wellicht in Mexico wat normaler is, maar wij in Europa als inefficiënt beschouwen. Ericks visie was dat baas zijn, betekent dat je helemaal niets hoeft te doen. Moest hij geld wisselen: ‘Yvo, kun je geld voor me wisselen?’ Soms zat hij in de keuken en zat hij naast gasten die hun afwas niet hadden gedaan: ‘Rianne, wil jij even zeggen dat ze hun afwas moeten doen?’ En één keer stootte hij zijn bierflesje om; scherven overal. Hij keek er beteuterd naar. Het duurde wel 20 seconden voor hij zich realiseerde dat niemand hem kwam helpen. Alsof hij stond te dromen ontwaakte hij plots, keek op en knipte twee keer met zijn vingers naar de vrijwilliger die bardienst had: ‘Santiago! Kun je dit even opruimen?’
Gelukkig waren er zat andere leuke vrijwilligers met wie we om Erick konden lachen. We werkten met een bond gezelschap aan nationaliteiten in het hostel. Een Francaise, een Pool, een Braziliaanse, een Zwitser én een Argentijn. Na een week of twee begonnen de dagen in elkaar over te lopen en vergeet je een beetje hoe de weken voorbijvliegen. Werken, zwemmen, drinken, eten wandelen en slapen; dat was zo’n beetje ons ritme. Maar aan alles komt een einde en we zijn in Puerto Vallarta direct op zoek gegaan naar ons volgende – en tevens laatste (!) – project. De bedoeling is namelijk dat we naar Baja California gaan reizen. Baja California is het Mexicaanse deel van Californië: een schiereiland dat zich ruim 1.000 kilometer uitstrekt onder de zuidgrens van de Verenigde staten. Aan de ene kant de Grote Oceaan en aan de andere kant de Zee van Cortes. Of zoals Jacques Cousteau deze zee noemde: l’aquarium plus grand du monde. We hebben wat gevonden, maar hoe het daar aan toe zal gaan, lees je in de volgende (maar nog niet de laatste, dat beloven we) blog!

2 April
Deze blog hebben we speciaal op 2 april online gezet. Waarom? Omdat we groot nieuws hebben. Vandaag over precies één maand komen we aan op de luchthaven van Schiphol. Die keuze was nog niet eenvoudig gemaakt. We wilden aanvankelijk eerder terugkomen, rond Koningsdag, maar vanwege Pasen waren de vliegtickets ontzettend duur in die periode. Daarom hebben we besloten om Koningsdag in Los Angeles te vieren en daarna pas terug te vliegen. Ook die keuze was best lastig. Omdat WOW-air gestopt is met vliegen op Los Angeles (en nu helemaal failliet gaat naar alle waarschijnlijkheid) moesten we andere goedkope maatschappijen zoeken. En Amsterdam is best duur in de Nederlandse meivakantie, waarschijnlijk ook precies om die reden. Daarom hadden we aanvankelijk het plan opgedaan om naar Londen te vliegen – de allergoedkoopste optie vanuit L.A. – en daar de Eurostar te pakken naar Amsterdam. Maar vanwege dat Brexitgedoe vonden we dat een tricky optie. Het terugreisplan is daardoor ontzettend omslachtig geworden, maar niet minder spectaculair. Hieronder het schemaatje:

Maandag 29 april:
20:00 – Vertrek Los Angeles Intl. (Norwegian DY 7744)

Dinsdag 30 april:
15.40 – Aankomst Madrid Barajas

Donderdag 2 mei:
10:30 – Vertrek Madrid Barajas (TAP TP 1005)
10:30 – Aankomst Porto (De tijd is geen foutje, denk diep na)

12:30 – Vertrek Porto (TAP TP 0678)
16:00 – Aankomst Amsterdam Schiphol

Wie weet zien we jullie daar?

Liefs van ons!