Amsterdam – Medellín – Jericó

Ja, daar zijn we weer lieve mensen. In onze allerlaatste blog, van april 2019, hebben we gezworen dat we terug zouden keren naar Colombia. En nondeju, het is nog gelukt ook! We zullen jullie niet vervelen met wat er in de tussentijd allemaal is gebeurd, want laten we eerlijk zijn: dat is alleen één warme zomer en covid geweest. Laat ons dan maar beginnen bij het begin.

SCHIPHOL, 23 oktober 2021
Alles op Schiphol ging voorspoedig. We waren goed uitgerust en onze tassen werden zonder gezeur ingecheckt. Ook bij de douane was het heerlijk rustig en binnen no-time waren we bij de gate. Na een lekker bakkie koffie begaven we ons richting de slurf waar onze 787-Dreamliner naar Madrid op ons stond te wachten. Voor de reis hadden we een hele stapel aan documenten nodig. Om te beginnen ons paspoort en onze gele vaccinatieboekjes. Dat laatste is de enige manier waarop je buiten Europa kunt bewijzen dat je gevaccineerd bent. Daarnaast moesten we natuurlijk voor op Schiphol onze internationale QR-Code laten zien. Verder hadden we nog uitgeprint bij ons: onze speciale Spaanse QR-Code en ons Corona-Migratieformulier voor Colombia: CheckMig. Met de hele stapel werden we bij de slurf naar ene Anita gestuurd. Want zij was speciaal voor doorreizigers na Madrid.
 
Anita vroeg ons:
Paspoorten: CHECK
Gele Boekje: CHECK
Nederlandse QR: CHECK
Spaanse QR: CHECK
Check-Mig Colombia: CHECK
Retourticket: … ¿QUÉ?
 
Volgens Anita mochten we zonder retour- of doorreisticket niet met het vliegtuig mee. Dus Yvo in discussie, je weet hoe ‘ie is. Een retourticket is namelijk geen vereiste voor de Colombiaanse Douane. Bovendien staat dat niet op de website van de Airline bij “Verplichte Documenten”. Tenslotte zijn we al 2 keer eerder Colombia binnengegaan zonder dat dit nodig was. Het is de V.S. niet!
Anita was een keiharde ijzeren dame en vertelde ons dat dit vroeger inderdaad niet verplicht was, maar nu, gezien de huidige omstandigheden, wel. Zonder doorreisticket mochten we niet mee en we hadden nog 25 minuten tot de slurf dichtging. Anita vertelde ons ook nog dat het van haar op zich wel zou mogen, maar dat we tijdens onze overstap in Madrid in de grootst mogelijke problemen zouden komen. Ze zouden ons echt niet doorlaten. Dus Yvo heeft met trillende handen in de allerhoogste paniekstand twee enkele reizen, zonder bagage, van Medellín naar Miami gekocht a 120 euro per persoon. Toen we het reserverings- en het vluchtnummer lieten zien, mochten we toch mee. Maar we hadden nog geen bevestigingse-mail. Anita toonde zich coulant door ons toch door te laten, maar ze drukte ons op het hart, dat we in Spanje toch echt die mail moesten hebben, want anders waren we in mierda profunda – een ander woord voor Deep Shit.
 
In Madrid waren we heel benieuwd wat er zou gaan gebeuren. Vol verwachting stonden we aan de gate voor onze vlucht naar Colombia. Daar nam de Spaanse dame voorzichtig onze tickets en onze paspoorten ter hand. Ze tuurde naar de letters van het ticket en vervolgens naar ons paspoort. Toen lichtte ze haar hoofd op en keek ons recht in de ogen: ‘Felíz Viaje’ en ze wenkte ons door. Rianne en ik keken elkaar aan, haalden onze schouders op en namen plaats in het toestel.
Na een bijzonder lange vlucht, die dan toch weer korter duurde dan we dachten, landden we in Rio Negro, het stadje waar de internationale luchthaven van Medellín zich bevindt. Ook bij de douane, een hele lieve meneer, hoefden we ons doorreisticket naar Miami niet laten zien. Het enige wat hij wilde weten is wanneer we ongeveer teruggaan. Dus ik noemde de datum van die ene Miami-vlucht. Hij lachte en na een gemompeld bueno schreef hij 90 días in ons paspoort.
We willen in deze blog Anita graag nog eens bedanken voor haar service bij Air Europa. Wel denken we dat ze voor een Spaanse luchtvaartmaatschappij te serieus is, te Nederlands. Want het zal ze allemaal een worst wezen of we het land op tijd verlaten. Want als je dat niet doet worden de kosten namelijk op jou als burger verhaald en niet op de luchtvaartmaatschappij. Maar leg ze dat maar eens uit in Nederland. Ik las laatst een onderzoek dat Nederlanders steeds minder met elkaar neuken, onze generatie nog maar 3 keer per maand. Gelukkig geldt dat niet voor regels, want die worden in Nederland constant geneukt, tot wel tientallen malen per dag.

​MEDELLÍN

En eindelijk daar waren we dan, Medellín, stad van de eeuwige lente, hoofdstad van het departement Antioquia (Antiochië in het Nederlands). Voor de mensen die het Spaans niet machtig zijn, de naam van de plaats spreek je zo uit: MEH-DEH-DZJIEN.
De rit van het vliegveld naar de stad is er een van een heel speciaal kaliber. Rio Negro ligt op een hoogvlakte en Medellín ligt in een diepe vallei. Op het moment dat je de tunnel in de bergen uitkomt, ontvouwt de stad zich, beneden in de vallei, met miljarden lichtjes die vanuit het dal weer de berg opklimmen. Het is werkelijk waar een enorm spectaculaire lichtshow. We kunnen het niet uitleggen, je moet het gewoon een keertje meemaken.

Klik op het filmpje om een beetje de sfeer te proeven van deze machtig mooie stad.
Ven a Medellín = Kom naar Medellín

De eerste twee nachten hadden we een hostel geboekt in El Poblado, de toeristenwijk van Medellín. Dat doen we over het algemeen liever niet, maar omdat we graag tot 12 uur wakker wilden blijven om de jetlag zo snel mogelijk te kunnen verslaan, leek dat ons voor één keer toch een goed idee. Wat we niet wisten, is dat er heel veel veranderd is in El Poblado. Alle clubs zijn namelijk verplaatst naar de straat die vroeger de rustige hostelstraat was. In die straat zit tegenwoordig nog maar één hostel, de rest is failliet gegaan. Jullie raden het al, dat is ons hostel. We kwamen dus een beetje in een kermis aan, maar het doel werd behaald. Vanaf de rooftop bar van ons hostel vergaapten we ons aan de toeristen en rijke opgepompte Colombianen.
De twee nachten daarop spendeerden we in een AIRBNB in een stadsdeel dicht bij het busstation. En wat een verschil. Geen bedelaars, geen verkopers, geen toeristengedoe. Gewoon het echte leven. Een straat met lunchtentjes en een boel winkeltjes die wij ‘een gat in de muur’ noemen. Daar kun je van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat een koffie of een biertje drinken. Deze ‘gaten’ zijn in wezen woonhuizen met een loketje naast de voordeur. De voortuin is overdekt en ingericht als terras. De mensen zijn daar over het algemeen heel lokaal, heel lief en het bier is lekker goedkoop.

Medellín en la Noche

​JERICÓ

​Woensdag de 27e oktober namen we de bus naar onze eindbestemming: Jericó. Oftewel Pueblo Mágico del Suroeste: het magische dorp in het zuidwesten (van Antioquia). Jericó is een kleine maar belangrijke plaats. Het is een bisdom met twee relatief grote kathedralen in het centrum. Bovendien komt Colombia’s eerste heilige uit Jericó: Madre Laura Montoya. Ze werd in 2013 door de Paus heilig verklaard. Jericó is daardoor, naast een toeristische trekpleister voor de Colombianen, ook een bedevaartsoord.
Na onze aankomst werden we opgehaald door Jota (volledige naam Jorge). Hij is de eigenaar van de finca (landgoed) en het hostel waar we onze cursus gaan aanbieden. Toen we aankwamen schrok vooral Yvo een beetje. Het was meer verloederd dan op de plaatjes en in de video. Bovendien is het regenseizoen en dat kon je aan alles zien. De weg was beschadigd door hevige regen en alles op de finca was zompig en vochtig. We kregen een mooie tweepersoonskamer, want een huis voor ons regelen dat bleek allemaal moeilijker dan gedacht. Dat wisten we gelukkig wel van te voren, maar Jota had nog geen enkel idee waar we zouden kunnen wonen, en dat mag gerust een domper genoemd worden.
 
Het bleek verder dat Jota niet zo heel tevreden was over zijn vrijwilligers en een aantal mensen die hij in dienst heeft. Hij vond zijn vrijwilligers erg gesloten en zijn designer werkte te weinig. Dat hebben wij persoonlijk ook al gemerkt, want we zijn al 3 maanden met hem bezig om een webpagina te bouwen, zonder resultaat. Jota stelde daarom voor dat we maar zelf een website moesten bouwen en zo gezegd, zo gedaan. Aan het einde van dit blog kun je de website met je eigen ogen aanschouwen. We zijn verder erg afhankelijk van andere mensen die Jota in dienst heeft en of vrijwilliger zijn. Zo is de ene verantwoordelijk voor de boekingssite en de andere voor sociale media. Het bleek een onmogelijke opgave om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Dan is persoon A weer weg of vrij en de dag erna persoon B. Daarnaast is er natuurlijk nog de taalbarrière dat voor de nodige verwarring zorgt. Mensen zijn hier wat rustiger en relaxed, iets dat wij ook langzaam maar zeker worden. Desalniettemin, als je gewoon niets doet en de hele dag ‘doet alsof je wat aan het doen bent’, worden wij nogal kriegelig. Na enkele dagen sloeg de frustratie toe.
 
Jota was apathisch wat betreft het zoeken van een huis en het regelen van een werkvisum. Zijn medewerkers konden ons niet helpen en het regent hier de hele middag, waardoor je ook niet kan ontsnappen. We zitten immers op een landgoed dat 50 minuten lopen is van de stad. Toen Rianne boos in bed ging liggen, vond Yvo op AIRBNB een volledig gemeubileerd huis, dat we voor minstens 1 maand konden huren. Het is wel een relatief dure stek, maar een ongemeubileerd huis is simpelweg geen optie. Buiten dat je alles moet gaan kopen, kun je zonder werkvisum geen elektriciteit, water, internet en andere dingen aanvragen. Daarnaast is apparatuur heel duur. Koelkasten en wasmachines; ze kosten een fortuin in vergelijking met Nederland.

​We hebben nu besloten al onze energie te steken in het laten slagen van ons eerste cursusweekend, dat zal plaatsvinden van 19 tot 22 november. Als de cursusplaatsen verkocht worden, hebben we een stok om mee te slaan. We kunnen dan zeggen dat we een product hebben gemaakt dat verkoopt en dat iedereen die mee wil delen in de winst, hard zal moeten werken. Bovendien móét Jota een werkvisum voor ons hebben aangevraagd, als hij ons wil kunnen betalen. We nemen dus één horde per keer. Het huis is voorlopig geregeld (waarschijnlijk tot 14 december). Dan komt de cursus en dan het visum. We houden jullie op de hoogte hoe dat gaat. Binnenkort hebben we een proefles met de vrijwilligers, zodat we wat foto’s kunnen maken. Sowieso volgt er binnenkort een nieuwe blog over de omgeving, de natuur en de geschiedenis van de regio. Maar, als jullie iets willen vragen, laat dan vooral een reactie achter, dan beantwoorden we al je vragen in een volgende blog.
 
Heel veel liefs van ons,
Yvo en Rianne

Bijna vergeten, de website van onze Engelse Immersiecursus staat online:

​https://mailchi.mp/94899a50c51b/bevstf7z9n