Jericó (CO) – Almere (NL) – Himarë (AL)

Na een hele lange radiostilte zijn we er weer! Het is tijd voor een nieuwe blog, want er is ontzettend veel gebeurd. Waarschijnlijk kunnen we niet alles zo in detail bespreken als in vorige blogs, want dan zou het een epistel van 100 pagina’s worden. Hoewel sommige van jullie daar wellicht helemaal geen bezwaar tegen hebben, moeten wij natuurlijk de tijd vinden om het allemaal te schrijven. Of, nou ja, Yvo moet de tijd daarvoor vinden. Nu we al een aantal zinnen hebben verspild aan slap gelul, moeten we maar gewoon beginnen.
 
Jericó
Het afscheid in Jericó viel ons zwaar. Niet alleen ons, maar ook de mensen om ons heen. We hebben de laatste week gebruikt om afscheid van iedereen te nemen. Mensen op straat, barmannen, supermarktmedewerkers, de eigenaren van de karaokebar en meer van dat soort types. Ons afscheidsfeest duurde 4 dagen: van vrijdag tot en met maandag. Dat was nog een hele onderneming, want dat weekend waren er verkiezingen en dat betekent drooglegging. Toch is er verrassend makkelijk aan alcohol te komen, en voor slechts 25 euro scoorden we een karaf rum. 2,25 liter, schoon aan de haak. Niet allemaal voor ons natuurlijk, maar om te delen.
We merkten bij het afscheid nemen dat veel mensen ons enorm respecteren. We zijn de buitenlanders die iets komen brengen. En dat geeft de mensen een ander gevoel dan de Amerikanen die in een groot landhuis net buiten het stadje wonen. Die zie je alleen maar als ze boodschappen komen doen. Om hun huis staat een groot en hoog hek, gekroond met prikkeldraad. Aan elke gevelhoek hangt een camera en de luiken zijn altijd dicht.
Bij het afscheid van onze vrienden, op woensdagmiddag, kwam iedereen ons helpen met het laatste beetje inpakken. Sommigen moesten zelfs een beetje huilen. Dat kan met ons te maken hebben, of met het feit dat de Colombianen graag een drama van alles maken. Het is een groot gemis, nog steeds. Soms kijken we foto’s of filmpjes terug en dan worden we helemaal weemoedig. Nou ja, gelukkig hébben we die foto’s nog.

​Almere
Het was een beetje een cultuurshock natuurlijk. Schiphol, een enorm vliegveld, al die mensen, de A4 een 10-baans snelweg. En dan hoef je plotseling geen Spaans meer te spreken en kan iedereen je verstaan. De radio staat aan en er zijn reclames: ‘Ben jij wel goed verzekerd?’, ‘Lekker slapen met [voer hier je middeltje in]’. Wat?
We hadden niet heel veel tijd om daarbij stil te staan, want we moesten een onderkomen zoeken. Na de tweede dag had Rianne een camper gevonden die wel bij ons zou kunnen passen. Weinig kilometers op de teller en wel hoog, maar niet lang. Bij de bezichtiging bleek inderdaad, dit is wel iets voor ons. Supercompact, maar het heeft alles.
We gingen goedgemutst aan de slag bij theatergroep Suburbia in Almere. Yvo achter de bar, Rianne in de keuken. Dat ging één week goed, tot de eerste kink in de kabel zichtbaar werd. Het eten was niet uitsluitend biologisch, terwijl we wel op een biologisch-dynamische boerderij aan het werk waren. Dat werd ons overigens ook niet zachtzinnig medegedeeld: de boer kwam zonder zich voor te stellen, briesend op Rianne af om verhaal te halen “waarom zij alleen maar gangbare producten gebruikt”.
Hollanders: recht door zee, open, eerlijk, pragmatisch!
Of: Bot, stug, niet-empathisch en zeurpieten?
En dan krijg je de discussie met de zakelijk leider, Jos. Jos heeft volgens hem toch écht gezegd dat Rianne alles biologisch moet inslaan en koken. Maar, zo zei hij een tikje kleinerend, dat dit wel verloren zal zijn gegaan in de hoeveelheid aan informatie. We hebben samen dit gesprek met Jos gevoerd een paar maanden geleden, toen hij de opdracht uitlegde, en we hebben allebei geen herinnering aan het woord biologisch. Bovendien komt het niet terug in onze aantekeningen. Wat daar wel in staat is ‘zoveel mogelijk streekproducten’. Zelfs de directiesecretaresse, die ook bij het gesprek aanwezig was, heeft gezegd: ‘Hij heeft het misschien wel één keer tussen neus en lippen door genoemd, maar daar nooit een punt van gemaakt’. Dat is natuurlijk politiek geneuzel voor: ‘De lamlul heeft het gewoon niet gezegd’.
Blijkbaar liep de biorel, zoals het voorval in die contreien bekend staat, zo hoog op, dat de boerin, die de ruimtes al jaren elke zomer aan Suburbia verhuurt, besloot dat Suburbia volgend jaar niet meer welkom zal zijn. Wij stonden erbij en we keken ernaar. Want ineens naar bio overstappen is te duur. Als we dit van te voren hadden geweten, had Rianne een heel ander menu in elkaar gezet. We konden dus niets doen, maar wat we wel weer dachten: dit zou je nooit in Colombia zien.
Ja, het is weer makkelijk om op Nederland te zeiken, maar zeg nou zelf: waar gáát dit over? Er wordt heerlijk gekookt, iedereen is blij, het vlees is biologisch (belangrijkste ingrediënt) en dan is het nóg niet goed. Als je het je collega’s hier vraagt, is er altijd wel iets dat kut is. De muziek in de foyer is niet goed, het eten is niet biologisch genoeg of je moet perse een afschuwelijk kakgroen (ja, dat kan) t-shirt, waar met koeienletters CREW op staat aan, in plaats van een mooi overhemd, met bretellen en een keurige pantalon.
En dan ís het eten voor het grootste gedeelte biologisch, omdat Rianne toch haar stinkende best doet (want zo is ze nu eenmaal), dan hoor je daar niemand over; oorverdovende stilte. De lat ligt hier hoog. Het moet het allerbeste: geen vochtig handdoekje in het toilet, desnoods vervang je ze elke 10 minuten (lekker biologisch zoveel vuile was!), geen kaaskoekjes van de Albert Heijn, het liefste zelf gemaakt, wel spelen op een boerderij, maar geen haan willen horen. Alles moet 100% perfect, en zodra het dit niet is, hoor je het meteen, met bombarie. Is het wel perfect, hoor je niets. Deze calvinistische zuinigheid doet vooral Yvo denken aan die ene leraar die geen tienen gaf, want een tien, dat verdient alleen de Heere God.
De biorel eindigde overigens in een mea culpa van zakelijk leider Jos. Die is helemaal door het stof gegaan bij de boerin, in de hoop dat ze volgend jaar nog op het terrein mogen spelen. Jos vond zichzelf heel wat daardoor. In een gesprek met ons zei hij dat ‘ie de schuld ruiterlijk op zich had genomen. Wat een prachtpersoon, eerst niet goed communiceren, dan doen alsof het onze schuld is en tenslotte moeten we ook nog zijn voeten kussen omdat hij ‘de schuld op zich heeft genomen bij de boerin’. Albert, de regisseur, was uiteindelijk zo blij met ons, dat hij ons volgend jaar weer als dreamteam wil hebben. Maar Jos is blijkbaar zo hard op zijn pik getrapt, dat hij ons niet meer wil hebben op de Kemphaan. Nou ja, dat is jammer dan. Yvo vermoedt dat Jos een type is van: thuis niets te vertellen, zelfs zijn kinderen maken over hem de dienst uit, dus een enorm ego op de werkvloer.
 
Was dan alles weer naadje pet? Nee, natuurlijk niet. We hebben bijna zeven weken op een mooie natuurcamping gestaan, waar elke avond en ochtend de konijntjes voor onze camper voorbijsprongen. In de verte hoorde je ’s nachts de uilen en we kregen regelmatig ’s avonds bezoek van een egel met één oog. Naast zeurpieten, waren er ook hele lieve en fijne mensen, met wie we samenwerkten. Ook de acteurs waren fijn om mee te werken, en geloof ons als we zeggen dat dit soms wel anders kan zijn. Geen actreutelgedrag, alleen gezelligheid. Goed, we hebben van Suburbia misschien geen tien gekregen, maar wel een buttload aan geldcentjes. We hebben uitgerekend dat, met het geld dat we in 6 weken samen hebben verdiend, we 4 jaar zouden kunnen overleven in Colombia. Ware het niet, dat we al dat geld nu aan het verbrassen zijn in Albanië.

​Sittard – Duitsland – Oostenrijk – Italië (Zuid-Tirol) – Slovenië – Kroatië – Montenegro – Albanië – Himarë (Plazh Livadhit)
 
We hebben na de laatste speeldag nog meegeholpen met de breek, het afbreken van al het decor en het opruimen van alle technische troep die zo’n voorstelling met zich meebrengt. Denk aan een kilometer kabel voor alle lampen en dat soort dingen. Zo’n breek is altijd erg gezellig. Je weet dat het erop zit, dus het muziekje gaat aan en je gaat gewoon wat doen. Yvo’s favoriete taak is de kilometer aan kabel oprollen en schoonmaken. Ook is er genoeg ruimte voor slap geouwehoer. Of we een dikkepeerzaag hebben bijvoorbeeld, om het houten logo van EX te dikkeperen.
Na de breek konden we eindelijk weg. De camper reed nog op banden uit het jaar 2002, dus we hadden woensdag 27 juli een afspraak in Amsterdam voor nieuwe banden en later die middag bij Utrecht een afspraak voor een grote beurt. Dat hebben we heel zorgvuldig ingepland, want vanwege het personeelstekort moest je ruim van te voren een afspraak maken.
Bij de bandengarage kwam de beste man erachter dat de vorige eigenaars de schokdempers van de achteras verkeerdom hadden gemonteerd. Die kon hij wel even omdraaien, ware het niet dat het gewoon de verkeerde schokbrekers waren, dus ze pasten niet andersom. Goed, morgen kon hij wel nieuwe erop zetten. We baalden van een dagje vertraging, want we wilden zo graag weg. Nou ja, wij door naar die grote beurt. Niks ergs aan de hand, slechts twee dingetjes. De brandstofslang was poreus, die is vervangen. En er zat een scheur in de linker aandrijfashoes. Dat hebben we al eens eerder meegemaakt en als je daar niets aan doet, komt er stof bij je homokineet, loopt de smeerolie eruit en gaat je aandrijving naar de klote. De volgende dag bij de montage van de nieuwe schokbrekers, kregen we een aandrijfashoes cadeau. We hoefden alleen een garage te vinden die deze erop kon zetten voor ons. Dat doen we wel effe.
We zetten koers naar de grens, richting Limburg. Die middag hebben de hele A2 afgebeld, van Utrecht tot Eijsden, op zoek naar garages die tijd hadden om die hoes erop te zetten. Niemand had tijd. Serieus volgeboekt tot september, begin oktober. Rianne belde zelfs naar Hasselt, Genk en Neerpelt, maar geen resultaat. Yvo probeerde Eupen en Aken, maar ook daar had niemand tijd. Uiteindelijk vonden we een garage in Sittard, die het voor ons kon regelen. We moesten alleen 6 dagen wachten. We hadden geen keus, dus we zijn maar ergens gaan staan en hebben onze tijd uitgezeten.
Woensdag 3 augustus was het eindelijk zover. De hoes zat om de as heen en we konden gaan. Om kwart over drie ’s middags reden we weg bij de garage en zijn zo ver mogelijk gereden. Een dorpje bij Mainz is het voor de eerste nacht uiteindelijk geworden.
 
We hebben vervolgens elke dag zoveel mogelijk gereden. We kwamen erachter dat de camper, die we Betito hebben genoemd, het niet zo lekker vindt op de snelweg lange hellingen omhoog te rijden. Op de lokale wegen in de bergen gaat het prima, maar zodra Betito in z’n 4 of 5 een 7% helling op de Sloveense snelweg moet pakken, wordt het lastig. We zijn daarom een stuk langs de Kroatische kustweg afgedaald richting Albanië, dat is heel mooi, maar duurt wel lang. Na 6 dagen onderweg kwamen we eindelijk in Albanië aan, waar het meest uitdagende gedeelte nog moest komen. We wilden naar Himarë aan de Albanese Riviera, alleen moet je dan een pas over die vrij uitdagend is. Je rijdt eerst door Vlorë, dat aan zee ligt om 0 meter, om vervolgens heel lang steil omhoog te moeten, tot 1000 meter boven zeeniveau. Sommige stukken moesten we in de eerste versnelling doen, zo steil. Maar Betito heeft zich keurig gedragen en na 7 dagen rijden, kwamen we aan op onze geliefde camping in Himarë.
Die camping is overigens verplaatst naar het nabij gelegen strand van Livadh. Het is ietsje verder van de zee en meer uit het stadscentrum, maar voor de rest is alles beter. Mooier uitzicht, het is stiller en het is allemaal net iets groter en luxer dan het ooit was. We zijn inmiddels al twee weken aan de slag als vrijwilliger en blijven hier nog een week of 3. Rianne is net jarig geweest en dat hebben we uitbundig twee dagen lang gevierd. We hoeven niets te zeggen, de foto’s spreken voor zich!
 
Tot de volgende blog!
 
Yvo en Rianne